Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Κοινή δράση των κρασιών:

-Κάθε ανέρωτο και γνήσιο κρασί και από τη φύση του στυφό , είναι θερμαντικό, εύπεπτο, καλό για το στομάχι, ορεκτικό, θρεπτικό, υπνωτικό, δυναμωτικό και δίνει καλό χρώμα.
-Όταν πίνεται αρκετό, βοηθά όσους έχουν πάρει κώνειο, κόριο, ιξιά, φαρικό, μηκώνειο, λιθάργυρο, σμίλακα, ακόνιτο ή μανιτάρια, τα δαγκώματα και τα τσιμπήματα όλων των ερπετών, όσα αφού δαγκώσουν ή τσιμπήσουν σκοτώνουν ή ανακατεύουν το στομάχι με το πάγωμα.
-Κάνει καλό και στη χρόνια φούσκωση και το κόψιμο του υποχόντριου και στη διαστολή και στη χαλάρωση του στομαχιού ή των εντέρων και στην καταρροή της κοιλιάς και αρμόζουν σε όσους
 ιδρώνουν και λιώνουν, κυρίως τα λευκά τα παλιά και αρωματικά.
-Τα παλιά και γλυκά είναι καλύτερα για τις παθήσεις της κύστεως και των νεφρών, αλλά και για τα τραύματα και τις φλεγμονές, αν τοποθετούνται απάνω μαζί με ρυπαρά μαλλιά, ενώ πλένονται εξωτερικά με ωφέλεια στα διαβρωτικά και στα καταρροϊκά έλκη.
-Για υγιεινή χρήση είναι κατάλληλα αυτά που δεν έχουν θαλασσινό νερό, τα στυφά και τα λευκά.
-Η ποσότητά τους ας προσδιορίζεται από την ηλικία, την εποχή του χρόνου, τις συνήθειες και την ποιότητα του κρασιού. Άριστη συμβουλή είναι να μην διψά κανείς και να μουσκεύει μέτρια τη τροφή.
-Κάθε μεθύσι και μάλιστα το συνεχόμενο, είναι επιβλαβής, γιατί τα νεύρα αν πολιορκούνται κάθε μέρα παραδίνονται και η καθημερινή πολυποσία προκαλεί την αρχή οξέων παθήσεων.
-Είναι ωφέλιμο να βαραίνει κανείς μέτρια από το κρασί και μάλιστα μετά από την πόση νερού για κάποιες ημέρες, γιατί αποβάλει από τους πόρους κάπως, καθώς καθαρίζει τις αισθητές απεκκρίσεις και ανοίγει αδήλως τους πόρους. Πρέπει όμως μετά την πόση του κρασιού να πίνουν νερό, γιατί προκαλεί ένα είδος αποθεραπείας.

Από τα κρασιά, τα παλιά βλάπτουν τα νεύρα και τα λοιπά αισθητήρια όργανα, προς τη γεύση τους όμως είναι πιο ευχάριστα, για όσους έχουν κάποιο μέλος τους ασθενές πρέπει να απορρίπτονται, αλλά για χρήση αυτών που είναι υγιής λαμβάνεται αβλαβώς λίγο και νερωμένο. Το φρέσκο προκαλεί φούσκωμα, είναι δύσπεπτο, προκαλεί δυσάρεστα όνειρα και είναι διουρητικό. Το μέσο σε ηλικία αποφεύγει τα μειονεκτήματα και των δύο, για αυτό είναι για χρήση στην υγεία και τις ασθένειες.

-Το δε λευκό είναι λεπτό, εύπεπτο, και καλό για το στομάχι, το μαύρο όμως είναι παχύ και δύσπεπτο, δημιουργεί τη μέθη και τη σάρκα, το κίτρινο που είναι ενδιάμεσος, έχει ενδιάμεσες ιδιότητες και των δύο. Προτιμότερο για χρήση στην υγεία και στις ασθένειες είναι το λευκό.
Επιπλέον διαφέρουν και στη γεύση , το μεν γλυκό κρασί είναι χοντρό και εξατμίζεται δύσκολα, φουσκώνει το στομάχι και ταράζει τα έντερα όπως και ο μούστος, μεθάει λιγότερο και είναι κατάλληλο για την ουροδόχο κύστη και τα νευρά.
-Το μπρούσκο κρασί είναι πιο διουρητικό, αλλά δημιουργεί πονοκέφαλο και μέθη.
-Το στυφό είναι πολύ καλό για τη μεταφορά των τροφών στο σώμα, σφίγγει την κοιλιά και τις υπόλοιπες καταρροές.
-Το απαλό επηρεάζει λιγότερο το νευρικό σύστημα αλλά είναι λιγότερο διουρητικό. Αυτό που περιέχει θαλασσόνερο είναι κακοστόμαχο, φέρνει δίψα, κάνει κακό στα νεύρα, είναι ευκοίλιο και ακατάλληλο για αυτούς που αναρρώνουν από χρόνια ασθένεια.
-Το γλυκό κρασί που φτιάχνεται, αν ξεραθεί στον ήλιο το σταφύλι ή ψηθεί πάνω στα κλήματα και τριφτεί, αποκαλείται Κρητικό ή πρότροπο ή πράμνειο, ή αποκαλείτε πετιμέζι ή έψημα, αν βραστεί ο μούστος.
-Το μαύρο το οποίο αποκαλείτε μελαμψίθιο. Είναι παχύ και θρεπτικό, ενώ το λευκό είναι πιο λεπτό και το ενδιάμεσο στο χρώμα έχει ενδιάμεσες ιδιότητες.

Όλα είναι στυπτικά, επαναφέρουν τους σφυγμούς, κάνουν για όλα τα θανάσιμα δηλητήρια, όσα σκοτώνουν με έλκος, αν πίνεται με λάδι και αποβάλλεται με εμετό, καθώς και για το μηκώνειο, το φαρικό, το δηλητήριο των τόξων, το κώνειο και το πηγμένο γάλα και για την ουροδόχο κύστη και τα νεφρά που τσούζουν και έχουν έλκος.
Προκαλούν όμως φούσκωση και βλάπτουν το στομάχι. Για όσους διάρροια της κοιλιάς αρμόζει το μελαμψίθιο, το δε λευκό μάλλον μαλακώνει την κοιλιά περισσότερο από τα υπόλοιπα.

-Αυτό που έχει γύψο βλάπτει το νευρικό σύστημα, ναρκώνει και είναι φλογωτικό και ακατάλληλο για την ουροδόχο κύστη, αλλά πιο κατάλληλο από τα άλλα για τα θανατηφόρα δηλητήρια.
-Αυτά που έχουν πίσσα ή ρετσίνι πεύκου είναι θερμαντικά και πεπτικά, ακατάλληλα δε για τα εμετικά.
-Αυτά που καλούνται απαράχυτα, που έχουν αναμεμειγμένο πετιμέζι, χτυπούν στο κεφάλι και ανάβουν, προκαλούν μέθη και φούσκωση, εξατμίζονται δύσκολα και κάνουν κακό στο στομάχι.


http://www.ftiaxno.gr/2010/09/blog-post_17.html


Τα πατητήρια έχουν ξεκινήσει και ο μούστος ρέει άφθονος, δίνοντας τα αρώματα από το σουφλιώτικο σταφύλι

Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της ανέγερσης ενός εξωκλησίου αφιερωμένο στη χάρη του Αγίου Τρύφωνα που φτιάχτηκε από τα μέλη του συλλόγου «Φίλων Αμπέλου και Οίνου Σουφλίου», θα πραγματοποιηθούν στην ιστορική αυτή κωμόπολη εκδηλώσεις στις οποίες στα θυρανοίξια, το Σάββατο το απόγευμα στις 18:30, θα χοροστατήσει ο μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου Δαμασκηνός και στη συνέχεια έχει διοργανωθεί ένα μουσικό πρόγραμμα με προσφορά σταφυλιών, τσίπουρου, κρασιού και σουφλιώτικων εδεσμάτων από την περιοχή.

Για το Σουφλί και τη δράση του συλλόγου φιλοξενήθηκε στο ράδιο Χρόνος και στην εκπομπή «πολιτικό ταγκό» ο Πασχάλης Χριστοδούλου πρόεδρος του συλλόγου...»

Το Σουφλί παλαιότερα φημιζόταν και για το σταφύλι και για το κρασί του, μια παράδοση που εσείς προσπαθείτε να συνεχίσετε, τι έχετε καταφέρει μέχρι τώρα, γιατί πολλοί λένε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι να φτιάξουμε τοπικά προϊόντα, με ονομασία προέλευσης, να μπορέσουμε να τα εξάγουμε στο εξωτερικό ή να δημιουργούν κάποια έσοδα για την περιοχή, σε ποιο στάδιο είμαστε;

- Νομίζω ότι στο θέμα της αμπελουργίας αργήσαμε πάρα πολύ και ήδη μας έχουν προλάβει πολλές χώρες, γειτονικές κυρίως και στον ανταγωνισμό του κρασιού θα μείνουμε στο τέλος έξω από τις αγορές. Εκείνο που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς τώρα, γιατί στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα περιθώρια είναι πολύ στενά και προσδιορισμένα, με τις ποσοστώσεις που υπάρχουν και όλα τα παρελκόμενα, προσπαθούμε να αναδείξουμε τα παραδοσιακά στοιχεία αυτής της δραστηριότητας, η οποία σημειωτέον ήταν η πρώτη οικονομική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε στο Σουφλί.

Ακολούθησε το μετάξι και η σηροτροφία, προϋπήρχε η αμπελουργία εδώ στην περιοχή μας και θέλουμε να αναδείξουμε τις παραδοσιακές ποικιλίες, τον πολιτισμό του κρασιού, τις κοινωνικές συνθήκες που δημιουργούσε όλη αυτή η αμπελοκαλλιέργεια, ιδιαίτερα του τρύγου. Αναφέρομαι στην αλληλοβοήθεια κυρίως εκείνα τα χρόνια που υπήρχε και σε κάποιο μέρος συνεχίζεται και σήμερα, δηλαδή την ημέρα του τρύγου θα πάμε σε φίλους και συγγενείς να βοηθήσουμε, το ίδιο θα γίνει και σε εμάς, θα έρθουν πολλοί φίλοι γιατί χρειάζεται χέρια αυτή η δουλειά και παράλληλα δημιουργούνται οι συνθήκες που ξεπερνούν την καθημερινότητα, την απομόνωση που μας οδηγεί η ζωή πλέον με μαθηματική ακρίβεια.

Αυτά όλα τα στοιχεία θέλουμε να τα αναδείξουμε και πρόπερσι σε ένα εκκλησάκι της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τον Άγιο Τρύφωνα στις 1 Φεβρουαρίου. Ήταν μια καταπληκτική ημέρα και εκεί μετά τον αγιασμό ενώ πίναμε ένα τσίπουρο, η ιδέα η οποία υπήρχε βέβαια στην σκέψη μας, άρχισε να γίνεται πιο συγκεκριμένη.
Έτσι αφού μας παραχωρήθηκε από κάποιο συμπατριώτη μας ένα πολύ καλό οικόπεδο το οποίο βρίσκεται σε μια πανοραμική τοποθεσία μέσα στον αμπελώνα του Σουφλίου, ξεκινήσαμε σιγά-σιγά με την βοήθεια του στρατού, πολλών Σουφλιωτών, να κάνουμε το εκκλησάκι του Αγίου Τρύφωνα, για να γιορτάζουμε την μνήμη του την 1η Φεβρουαρίου. Παρ’ όλα αυτά εμείς θέλαμε να καθιερώσουμε και μια δεύτερη εκδήλωση, την κάναμε πέρσι δειλά-δειλά που δεν ήταν ολοκληρωμένο το εκκλησάκι, φέτος όμως που ολοκληρώθηκε προχωράμε με τα θυρανοίξιά του, στην γιορτή του Τρύγου.

Τέτοιες ημέρες ξεκινάει ο τρύγος στο Σουφλί, αρχίζουν τα πρώτα πατητήρια να λειτουργούν, ο κόσμος βγαίνει σιγά-σιγά τα σαββατοκύριακα κυρίως και τρυγάει, θέλουμε λοιπόν και σε αυτή την εκδήλωση να δώσουμε μια άλλη διάσταση.

Έρχονται επισκέπτες από την περιοχή μας και γενικότερα;

- Πέρσι, παρότι έγινε πολύ πρόχειρα, είχαμε πάρα πολύ κόσμο και το ότι πέρασε καλά αυτός ο κόσμος, ήταν η καλύτερη διαφήμιση. Φέτος έχουμε ήδη αρκετά μηνύματα ότι θα έχουμε πάρα πολύ κόσμο και θα χαρούμε να έχουμε πολύ κόσμο, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, θέλουμε να πούμε σε αυτό τον κόσμο ότι η ζωή μας αξίζει όταν ασχολούμαστε με πράγματα τα οποία μας ικανοποιούν, όταν ασχολούμαστε με πράγματα που έχουν σχέση με την ιστορία μας και την παράδοση μας.

Όλα αυτά πρέπει να συνδυάζονται και με ένα οικονομικό όφελος όμως.

- Βέβαια, για τον τόπο μας. Παράλληλα με την ανέγερση αυτού του εξωκλησίου, ήδη έχουμε με τον σύλλογο προχωρήσει και στην φύτευση ενός αμπελώνα, με όσες παραδοσιακές ποικιλίες σταφυλιών έχουμε βρει εδώ στο Σουφλί, τις οποίες από πρόπερσι ακόμη, αφού τις συγκεντρώσαμε, τις δώσαμε σε κάποιο φυτώριο και μας έκανε τα φυτά. Φέτος λοιπόν την άνοιξη, μια Κυριακή, μαζευτήκαμε πολλά άτομα από το σύλλογο μας και κάναμε την φύτευση.
Αυτό θέλουμε να το συνδυάσουμε μαζί με το κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που λειτουργεί εδώ στο Σουφλί και για εκπαιδευτικά προγράμματα μαθητών, εκπαιδευτικών, τους οποίους καλούμε κυρίως την περίοδο της Άνοιξης που υπάρχει δραστηριότητα στο αμπέλι, να τους μυήσουμε στην τέχνη του αμπελιού, το Σεπτέμβριο στον τρύγο, στην οινοποίηση, στην απόσταξη και σιγά-σιγά να τα μεταφέρουμε αυτά και στις νεότερες γενεές.

Πηγή: Εφημερίδα Ο ΧΡΟΝΟΣ (Δήμος Μπακιρτζάκης)
Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
Διήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις με θέμα "Γεύση και Οίνος" συνδιοργανώνουν στις 17 & 18 Σεπτεμβρίου 2010 η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Παραλίας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μιντιλογλίου.
Την ερχόμενη Παρασκευή στις 17.30 το απόγευμα στην κεντρική πλατεία Καυκαλιά Μιντιλογλίου θα πραγματοποιηθεί διαγωνισμός ζωγραφικής για όλα τα παιδιά του Δήμου Παραλίας από 5 - 15 ετών όπου θα αποτυπώσουν τις εικόνες αμπελουργίας και τρύγου.
Στις 21.00 το βράδυ στον προαύλιο χώρο του Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου το πολιτιστικό κέντρο εργαζομένων του ΟΤΕ θα ανεβάσει θεατρική παράσταση με τίτλο "Δον Καμίλο".
Την επόμενη ημέρα στις 20.30 το βράδυ στην Πλατεία Γαλανόπουλου, έχουν προγραμματιστεί παραδοσιακοί χοροί και γλέντι με το μουσικό σχήμα "Ηδύφωνο".
Οι γνωστοί τραγουδιστές Παναγιώτης Λάλεζας και Ειρήνη Τουμπάκη θα ερμηνεύσουν παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια, σε μια βραδιά με άφθονο κρασί και βεβαίως άφθονο... κέφι.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Σάββατο  18 Σεπτεμβρίου 2010  20: 30, Χώρος Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Αμαλίειου

Το Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού διοργανώνει μια πρωτότυπη εκδήλωση για το Ελληνικό κρασί με τίτλο «Μελωδικό Πολυθέαμα Οίνου & Πνεύματος», το Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου 2010, στο χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων του Αμαλίειου (Λ. Κηφισίας 219, Μαρούσι).

Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ιδέα που γεννήθηκε από την αγάπη δύο αδελφών για τον οίνο και τη μουσική – του οινολόγου Δημήτρη Χατζηνικολάου και του συνθέτη Βασίλη Χατζηνικολάου – και αποτελεί ένα διαχρονικό σεργιάνι στον χώρο και στο χρόνο. Ο χώρος είναι η χώρα που θεοποίησε τον οίνο, ενώ ο χρόνος είναι η αρχή της αμπελουργικής μας παράδοσης που διατρέχει μεθυστικά ανάμεσα σε εικόνες, βίντεο-ντοκουμέντα, ήχους και αξέχαστα τραγούδια.

Ο Δρ. Δημήτρης Χατζηνικολάου ως παρουσιαστής, «ντύνει» την βραδιά με μηνύματα και οινικά σχόλια, που γεφυρώνουν την μελωδική αυτή πανδαισία, ενώ παράλληλα  προβάλλονται αντίστοιχες εικόνες, video και ντοκουμέντα από την ιστορική και λαογραφική διαδρομή του τόπου μας. Ο Βασίλης Χατζηνικολάου ερμηνεύει ζωντανά, αγαπημένα διάσημα και μη «οινο-τράγουδα», από το ρεπερτόριο της δημοτικής, λαϊκής, βυζαντινής και σύγχρονης μουσικής μας σκηνής.
  
Η οινική μουσική παράδοση μέσα από το λαογραφικό λόγο και την   εικόνα, τα πρόσωπα και την καλλιτεχνική εργογραφία, οι επιλογές των τραγουδιών και οι παραστάσεις με κύριο θέμα τον οίνο και την συγκίνηση που προκαλεί, διαμορφώνουν ένα ευφάνταστο πρόγραμμα που μπορεί να προσαρμοστεί και ανά θεματικές ενότητες.
Το πολυθέαμα Οίνος και Πνεύμα – που παρουσιάστηκε και  στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – περιλαμβάνει αξέχαστα ντοκουμέντα με την Δόμνα Σαμίου, το Θανάση Βέγγο και ανέκδοτα μέχρι σήμερα δρώμενα με τον Ευγένιο Σπαθάρη.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Η Ελλάδα είναι μεταξύ των ανερχόμενων ευρωπαϊκών προορισμών με γαστρονομικό ενδιαφέρον, λόγω των κρασιών της, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «The Sun Herald» του Σίδνεϊ. 


Όπως επισημαίνεται, καθώς αυξάνεται η εκτίμηση των Αυστραλών απέναντι στο καλό φαγητό και κρασί, αυξάνεται και το ενδιαφέρον τους για γαστρονομικές εμπειρίες σε μη αναμενόμενους προορισμούς. Κι ενώ ο ενθουσιασμός για τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Μάστερ- σεφ" (Masterchef), έχει κοπάσει, διατηρείται η όρεξη των Αυστραλών για ό,τι έχει σχέση με το φαγητό.
Η Κάρεν Ριντζ (Karen Ridge), ιδιοκτήτρια του εξειδικευμένου ταξιδιωτικού πρακτορείου «Food and Wine Travel», υποστηρίζει ότι πρόκειται για μια πολύ μεγάλη και δυναμική αγορά και ότι οι ταξιδιώτες δεν αναζητούν μόνο το καλό φαγητό, αλλά ενδιαφέρονται για την όλη εμπειρία που συνδέεται με το φαγητό, όπως η παραγωγή των υλικών και η προετοιμασία του.
Σύμφωνα με την κ. Ridge, η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία είναι δημοφιλείς, αλλά η ίδια αναμένει ότι θα αναδειχθούν και η Αυστρία, η Ελβετία, η Κροατία, η Τουρκία και η Ελλάδα. Όπως επισημαίνεται, η οινοπαραγωγή στην Ελλάδα είναι πολύ υποτιμημένη, ενώ διαθέτει πολύ διαφορετικές ποικιλίες σε σχέση με την Αυστραλία.
Εξάλλου και η εφημερίδα «The Age», με την υπογραφή της Τζέιν Φάουλκνερ (Jane Faulkner) έκανε αφιέρωμα στο ελληνικό κρασί, με ιδιαίτερη αναφορά στον Γιάννη Παρασκεύοπουλο (ΓΑΙΑ).
Η συντάκτρια σημειώνει ότι παρόλο που η ελληνική παράδοση στην παρασκευή οίνου προσμετρά 6.000 χρόνια ιστορίας με 300 εγχώριες ποικιλίες (αν κι όχι όλες υψηλής ποιότητας), είναι μόλις τα τελευταία 15 χρόνια που ο υπόλοιπος κόσμος έρχεται σε επαφή με το Ξυνόμαυρο, το Αγιωργίτικο, το Μοσχοφίλερο, το Ασύρτικο.
Η Faulkner αναφέρεται και στη ρετσίνα, που ευθύνεται για το κακό όνομα των ελληνικών κρασιών στο εξωτερικό, "εξαιτίας του γεγονότος ότι συχνά παρασκευάζεται λανθασμένα", σύμφωνα με τον κ. Παρασκευόπουλο.
Άλλο δημοσίευμα της ίδιας εφημερίδας κάνει λόγο για την καλλιέργεια των ελληνικών ποικιλιών Ασσύρτικο και Ξινόμαυρο εκτός Ελλάδος: το μεν πρώτο καλλιεργείται στην Αυστραλία από το κτήμα Τζιμ Μπάρι (Jim Barry) στην περιοχή Κλερ Βάλεϊ (Clare Valley) έπειτα από πρόσφατη αγορά κλημάτων από τη Σαντορίνη, το δεύτερο καλλιεργείται στην Κίνα, με τη συνεργασία του κτήματος Κυρ-Γιάννης με την κινέζικης κρατικής ιδιοκτησίας εταιρία Mogao (πιλοτικό πρόγραμμα).
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Τρυγητής ο μήνας που διανύουμε, όπως είναι η λαϊκή ονομασία του Σεπτεμβρίου, επειδή ακριβώς η κύρια ενασχόληση των αγροτών κατά τη διάρκειά του είναι ο "τρυγητός", η συλλογή του σταφυλιού και η οινοποίηση.

Για να φτάσει κανείς όμως να συλλέξει τον καρπό σημαίνει ότι έχει προηγηθεί ένας ολόκληρος χρόνος κόπου και φροντίδας, γεμάτος αγωνία, καθώς οι αγροτικές εργασίες εξαρτώνται πάντοτε από τις καιρικές συνθήκες.

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ερευνήσω τον τρόπο καλλιέργειας του αμπελιού με την παραδοσιακή μέθοδο, πριν εισβάλλουν τα φυτοφάρμακα και οι μηχανές στα αμπέλια.

Η φροντίδα του αμπελιού ξεκινούσε, λοιπόν, στα τέλη του Ιανουαρίου, οπότε ο αμπελουργός κλάδευε τα κλήματα, δηλαδή τα καθάριζε από τις ασθενικές βέργες και άφηνε τις γερές σε ύψος 3-4 πόντων. Για την διαδικασία αυτή μάλιστα υπήρχε και η φράση-οδηγός "κόψε χτήμα το Γενάρη και να μην κοιτάς φεγγάρι", που σημαίνει ότι η εργασία του κλαδέματος του αμπελιού δεν επηρεάζεται από τους κύκλους της Σελήνης, όπως άλλες αγροτικές εργασίες.

Όταν στις αρχές Απριλίου οι νέες βέργες είχαν φτάσει τους 10 περίπου πόντους, άρχιζε το ράντισμα με χαλκό και ασβέστη, που σκοπό είχε να προφυλάξει το κλήμα απο τον περονόσπορο: τοποθετούσαν χαλκό και ασβέστη σε σκόνη μέσα σε ένα πανί και το βύθιζαν σε νερό σε τσιμεντένιο βαρέλι (γιατί ο χαλκός διαβρώνει το μέταλλο), όπου το άφηναν όλη τη νύχτα για να λιώσει και άρχιζαν το ράντισμα το πρωί. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν κάθε 8-10 μέρες, ώσπου τα σταφύλια "να πιάσουν ξινό", να αρχίσουν δηλαδή να αποκτούν υγρά.

Παράλληλα, γινόταν και το "θειάφισμα", δηλαδή πασπάλισμα του κλήματος με θειάφι για προστασία από τη λόβα. Για το σκοπό αυτό υπήρχε ειδικό εργαλείο, το "φυσούνι", που είχε τη μορφή ενός ακορντεόν, στο οποίο ήταν προσαρμοσμένος ένας μακρύς σωλήνας. Μέσα σε αυτό τοποθετούσαν τη σκόνη του θειαφιού και ανοιγοκλείνοντας το "φυσούνι" το θειάφι σκορπιζόταν, όχι μόνο στα κλήματα αλλα και στον ίδιο τον αμπελουργό! Μάλιστα, το "θειάφισμα" γινόταν πρωί κατά την περίοδο της ανθοφορίας, "για να μην πάρει η δροσά" (να είναι υγρά τα φύλλα, ώστε να κολλάει πάνω τους το θειάφι), αλλά απόγευμα από τη στιγμή που τα σταφύλια "έπιαναν ξινό".

Με αυτές τις διαδικασίες να επαναλαμβάνονται τακτικά έφτανε ο Σεπτέμβρης. Ο τρύγος ξεκινούσε περίπου του Σταυρού (14 Σεπτέμβρη) στα πεδινά και προς το τέλος του μήνα στα ορεινά αμπέλια. Μπορούσε κανείς να δει την εποχή αυτή τις εξοχές γεμάτες κόσμο (όπως άλλωστε ήταν καθ'όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού), ανθρώπους φορτωμένους καλάθια να πηγαίνουν για τρύγο σε παρέες, να τραγουδούν μέσα στα αμπέλια, να γελάνε, να τρώνε στους ίσκιους το μεσημέρι, άλογα να κουβαλούν με μεγάλες καλάθες το σταφύλι από το αμπέλι στις στέρνες για πάτημα. Όπως και με όλες τις άλλες εργασίες, υπήρχε η συνήθεια της "δανεικαριάς":όλοι βοηθούσαν όλους μέχρι να τρυγηθεί και το τελευταίο αμπέλι.

Όταν μετά από χίλιες περιπέτεις το σταφύλι (λιγοστό, άλλωστε, αφού η παραγωγή δεν εξαρτάτο από τις ορμόνες και τα φυτοφάρμακα) έφτανε στη στέρνα, ξεζουμισμένο πολλές φορές απο το κούνημα του αλόγου, και πατιόταν, έμενε μία η δύο μέρες εκεί, μαζί με τα "τσέγκουρα" (δηλαδή το κοτσάνι καιι το φλοιό), για να "πάρει χρώμα", να κοκκινήσει.

Ακολουθούσε το "στρίφλιασμα": οι πατημένες ρώγες τοποθετούνταν σε μιά χειροκίνητη μηχανή, τη "στρίφλα", ένα είδος πιεστηρίου, για να βγάλουν όσο χυμό ακόμα συγκρατούσαν.

Ο μούστος έμπαινε στα βαρέλια, όπου άρχιζε να "βράζει", να ζυμώνεται δηλαδή για να μετατραπεί σε κρασί. Τότε μετρούσαν και τους (αλκοολικούς) βαθμούς με το "γράδο", έναν σωλήνα που βύθιζαν στο μούστο και ανάλογα με το ύψος στο οποίο επέπλεε γνώριζαν τους βαθμούς. Αν αυτοί ήταν κάτω από 12,5 το κρασί χρειαζόταν σταφίδα για να αποκτήσει σάκχαρα.

Ο μούστος που περίσσευε από το γέμισμα των βαρελιών γινόταν πετιμέζι: βραζόταν αρχικά για λίγο και μετά του κοσκίνιζαν στάχτη, για να καθίσει στον πάτω του καζανιού η ψίχα του σταφυλιού. Αφηνόταν για ένα βράδυ έτσι και την επόμενη μέρα σουρωνόταν και ξαναβραζόταν, ώσπου να "δέσει". Με το πετιμέζι παρασκεύαζαν γλυκά (μουσταλευριά, σουτζούκι, μελαχρινό) ή το έτρωγαν ακόμα και πάνω στο ψωμί ως δυναμωτικό. Πολλές φορές εκτός από πετιμέζι, ο μούστος χρησίμευε και για "γλυκάδι", όπως έλεγαν κατ'ευφημισμόν το ξύδι για να μην χαλάσει το κρασί.

Όταν συμπληρώνοταν περίπου 40 μέρες, η ζύμωση σταματούσε και το βαρέλι σφραγιζόνταν για 40 ακόμη μέρες, οπότε ήταν έτοιμο να ανοιχτεί και να αρχίσει η κατανάλωση του κρασιού. Ακόμη και το άνοιγμα ενός καινούριου βαρελιού ήταν για το σπίτι γιορτή, ενώ το "γιοματάρι", (κρασί από βαρέλιπου μόλις ανοίχτηκε) θεωρείται ιδιαίτερης ποιότητας.

Όλες αυτές οι εργασίες, παρότι επίπονες και κουραστικές, είχαν τη χαρά τους. Οτρύγος εθεωρείτο εκτός από "πόλεμος" ( "Θέρος, τρύγος πόλεμος") ευκαιρία για παρέα και αστεία.Έτσι παρέμεινε μέχρι τη στιγμή που σταμάτησαν οι "δανεικαριές" και άρχισαν τα "μεροκάματα", δηλαδή άρχισε να μπαίνει και στην αγροτική ζωή η αδιαφορία!!!

http://irakleia-ileias.blogspot.com/2010/09/o-15_12.html


Το φθινοπωρο φερνει μαζι του μια πολυ αγαπημενη μου ασχολια,που ειναι το μαζεμα των σταφυλιων και ο φρεσκος μουστος που μπαινει στα βαρελια για να μας δωσει θεικες απολαυσεις σε ενα ποτηρι με χιλια αρωματα και χρωμα.

Το συνδεσαμε με καλες και κακες στιγμες,γαμους και βαφτισια,χωρισμους και κλαματα,σκεψεις και τελεσιδικες αποφασεις,φιλιες και χαμενες υποθεσεις.
Ηλιοβασιλεματα πλαι στη θαλασσα αλλα και χειμωνιατικα βραδια στη θαλπωρη μιας ζεστης αγκαλιας.Τα πιο ομορφα οικογενειακα τραπεζια με την απολαυση να ξεχειλιζει στα πιατα, ολα μα ολα τα συνοδεψαμε με ενα ποτηρι ευωδιαστο κρασι απο την καβα μας.
Μια ευφορια,μια αποχρωση ονειρικη μπροστα στα ματια μας,να χαλαρωνει ο νους και να χαιρεται η καρδια.

Την περασμενη Κυριακη βρεθηκαμε στη Νεμεα καλεσμενοι στο κτημα Παλυβου για να δοκιμασουμε chardonnay απο ολο τον κοσμο.
Η Νεμεα ειναι ενας τοπος μαγικος, φυτεμενος απλοχερα με κληματα που αυτη την εποχη ειναι καταφορτα με σταφυλια ετοιμα να προσφερουν τους χυμους τους.Οι δρομοι κρασιου που αναπτυσσονται στην περιοχη τα τελευταια χρονια, εχουν πληθυνει και οι παραγωγοι με τη συστηματικη τους καλλιεργεια φτιαχνουν πολυ καλο κρασι σε διαφορετικες ποικιλιες.
Το πιο γνωστο ειδος που καλλιεργειται εκει ειναι το αγιωργιτικο.Θεωρειται οτι μονο στη Νεμεα το σταφυλι αυτο αποδιδει εξαιρετικα και παραγεται ενα κρασι με απαιτησεις.
Φυσικα εχει μεγαλα περιθωρια εξελιξης και οσο βελτιωνεται η παραγωγη του, θα αποδιδει και καλυτερο κρασακι για τους ουρανισκους μας.Αλλα υπαρχουν και αλλες ποικιλιες που φαινεται να εχουν πολυ καλη προοπτικη και ανεβαζουν την ποιοτητα του ελληνικου κρασιου οχι μονο εδω,αλλα και στις αγορες του εξωτερικου.




Εδω εχουμε διαλεξει για το τραπεζι μας Merlot,Syrah,Chardonnay,ευωδιαστο Ροδιτη ,Μαλαγουζια και τα μοιραζομαστε με τους φιλους μας.Υπαρχει βεβαια και γλυκος επιδορπιος οινος, που τον φτιαχνουν με τα σταφυλια που λιαζουν για μερες ,προκειμενου να γινει μεγαλη συγκεντρωση ζαχαρης.Ειναι πολυ διασκεδαστικη η εκδρομη μας ως εκει με σκοπο να αγορασουμε το κρασακι μας.Συνηθως συνοδευεται με φαγοποτι καπου εκει κοντα και επιστροφη αργα το βραδυ στο σπιτι.




Αυτη τη φορα ο δρομος της επιστροφης φανταζε λιγο δυσκολος και ετσι αποφασιστηκε η διανυκτερευση στο Ναυπλιο που δεν απεχει πολυ και παντα μας αρεσει.
Το Ναυπλιο μας υποδεχτηκε με ενα λαμπρο ηλιο και ολα εδειχναν οτι η απογευματινη βολτα στα στενα με συνοδεια φαγητου θα ηταν υπεροχη.




Ομως τιποτα δεν εγινε οπως το περιμεναμε.Το βραδυ ξεσπασε μια φοβερη καταιγιδα και εκανε ολους τους δρομους απεραντες λιμνες.Τα καταστηματα πλημμυρισαν,οι τουριστες ετρεχαν να προφυλαχτουν κατω απο τα στεγαστρα του δρομου και οσοι βρεθηκαν απροετοιμαστοι απλως εγιναν μουσκεμα.
Μουσκεμενοι ως το κοκαλο φτασαμε στο ταβερνακι μας και αποφασισουμε να περασουμε καλα μεσα στο χαλασμο.
Απολαυσαμε ψαρακι,ηπιαμε μπολικο κρασι τοπικο και επιστρεψαμε παλι μουσκεμενοι στο ξενοδοχειο.
Τα απροοπτα της εκδρομης που συνηθως εμενα με συνοδευουν.
Με το καλο να ερθουν οι μικρες χειμωνιατικες μερες και να τις χαρουμε με ευωδιαστο κρασι στο ποτηρι μας.
Το W.S.P.C. ανακοινώνει την έναρξη του νέου Εκπαιδευτικού Προγράμματος Επιπέδου 3, HESTIA ADVANCED CERTIFICATION – The World of Greek Wine.

To HESTIA, στην Ελληνική γλώσσα ΕΣΤΙΑ, αφορά αποκλειστικά τον Ελληνικό Αμπελώνα. Για πρώτη φορά στην ελληνική αγορά κρασιών και αποσταγμάτων υπάρχει ένα άρτια δομημένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την Ελλάδα με ελληνόφωνο εγχειρίδιο 100 σελίδων.

Σκοπός αυτού του εκπαιδευτικού προγράμματος δεν είναι μόνο η μεταλαμπάδευση γνώσης στους Έλληνες επαγγελματίες της χώρας μας, αλλά και η μεταλαμπάδευση γνώσης του Ελληνικού Κόσμου των Κρασιών στον υπόλοιπο κόσμο. Εξου και η πρότυπη γραφή της ονομασίας στην Αγγλική γλώσσα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Εστία, κόρη του Κρόνου και της Ρέας, είναι η Θεά του Οίκου και της οικογενειακής Εστίας. Σημειολογικά λοιπόν, το νέο αυτό Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα ονομάστηκε HESTIA Advanced Certificate/ The World of Greek Wine προκειμένου να αποτυπώνει και να δηλώνει εξαρχής την Ελληνική ιθαγένεια του νέου Εκπαιδευτικού Προγράμματος, που διδάσκει τα δικά μας κρασιά, του Οίκου μας, της χώρας μας! Σύμφωνα πάλι με την Ελληνική μυθολογία, για την ίδρυση και τη θεμελίωση μιας νέας αποικίας προϋπόθεση ήταν η μεταφορά φλόγας από την μητρική πόλη/οίκο (Hestia’s Public Hearth) στον νέο προορισμό. Πρωταρχικός παράγοντας για τη διάδοση και την εδραίωση των ελληνικών κρασιών στις αγορές του εξωτερικού είναι η θεμελίωση γνώσης. Η γνώση μεταφέρεται από την Ελλάδα, τη μητρική χώρα, μέσω του HESTIA Advanced Certificate, σε όλους τους υπόλοιπους προορισμούς.

Εγγύς στόχος του W.S.P.C. είναι η άμεση προσαρμογή του ελληνικού προγράμματος στην Αγγλική γλώσσα με σκοπό την εξαγωγή του HESTIA Certificate – The World of Greek Wine. Με αυτό το σκεπτικό επιλέχτηκε αγγλόφωνο λογότυπο, μοντέρνο σήμα και χαρακτηριστική εικόνα εξωφύλλου που να δηλώνει/απεικονίζει Ελλάδα με την πρώτη ματιά. Παράγοντες όπως το στρατηγικό σχέδιο για τα Ελληνικά κρασιά προσμετρήθηκαν και συμπεριλαμβάνονται στη διδασκαλία του προγράμματος.
Η δομή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του WSET δε συμπεριλαμβάνει τις μικρές χώρες παραγωγής κρασιού και αποσταγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, ανά Επίπεδο σπουδών, το W.S.P.C., όλα αυτά τα χρόνια έχει προνοήσει να παρέχει τουλάχιστον ένα επιπλέον μάθημα διδασκαλίας του ελληνικού αμπελώνα, πρεσβεύοντας το: “think global, act local”.

Τόσο το WSET Αγγλίας όσο και το W.S.P.C. εντοπίζοντας την ανάγκη αυτών των μικρών αγορών για ενδελεχή κατάρτιση των επαγγελματιών στις εγχώριες αγορές προέβησαν στη δημιουργία Specialists Certificates – Προγραμμάτων Σπουδών ανά χώρα παραγωγής. Αναγνωρίζοντας επίσης, πως τα τελευταία τέσσερα χρόνια το ελληνικό κρασί συναντάται ευρέως σε εξετάσεις εκπαιδευτικών προγραμμάτων παγκοσμίου εμβέλειας, όπως αυτές του WSET Diploma και του Ινστιτούτου των Masters of Wine, κατέληξαν στη συγγραφή και διδασκαλία του HESTIA Certificate, ενός Ανώτερου/Advanced Εκπαιδευτικού Προγράμματος για τον Ελληνικό Αμπελώνα.

Η διάρκεια διδασκαλίας του προγράμματος είναι 30 ώρες και ολοκληρώνεται σε δώδεκα μαθήματα των 2,5 ωρών το κάθε ένα. Προαπαίτηση για να εγγραφεί ένας σπουδαστής στο HESTIA CERTIFICATE είναι η επιτυχής ολοκλήρωση του WSET Intermediate Certificate. Οι εξετάσεις του προγράμματος διεξάγονται σύμφωνα με τα νέα πρότυπα εξέτασης Επιπέδων 3 / Advanced Certificates του WSET London: 1) Άσκηση Τυφλής γευστικής δοκιμής δύο κρασιών, 2) Διαγώνισμα 50 ερωτήσεων πολλαπλών επιλογών και 3) Διαγώνισμα σύντομων γραπτών απαντήσεων. Η διάρκεια εξέτασης θα αγγίζει τις τρεις ώρες. Γλώσσα επιλογής εξέτασης θα είναι προς το παρόν μόνο η Ελληνική γλώσσα.

Το W.S.P.C. συγκαταλέγεται, ήδη από το 2009, στα καλύτερα Εκπαιδευτικά Παραρτήματα του κόσμου στο κρασί και το απόσταγμα. Η Απονομή του Βραβείου Riedel Trophy στο W.S.P.C. ως «The Best WSET Educator» αποτέλεσε σπουδαία επιβράβευση σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και σημαντική ευθύνη για το μέλλον.

Για περισσότερες πληροφορίες: Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW και Αντωνία Κυριαζή ΜΑ, education@wspc.gr, www.wspc.gr, W.S.P.C. LTD, τηλ.
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
ΥΓΡΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ

(ΣΠΟΝΔΕΣ – ΧΟΕΣ)

Οι υγρές προσφορές ως ανεξάρτητες τελετές
διακρίνονταν σε δύο είδη: στις σπονδές και τις χοές. Οι σπονδές εμπεριέχονταν στο τελεστικό της αιματηρής θυσίας, μπορούσαν όμως να εμφανιστούν και ως αυθύπαρκτα τελετουργικά. Σπονδή ουσιαστικά ήταν η τελετουργική έγχυση οίνου κατά κύριο λόγο αλλά και άλλων υγρών (ύδατος, μελιού, λαδιού), από την οινοχόη με ελεγχόμενη ροή.
Η έγχυση κατέληγε ή σε κάποιο άλλο ρηχό αγγείο, είτε σε κάποιο βωμό ή στο έδαφος. Οι σπονδές συνόδευαν όλες τις ιεροτελεστίες από τις πιο απλές της καθημερινής ζωής έως τις πιο σύνθετες.
Με σπονδές σηματοδοτούσαν την έναρξη ή την κατάληξη μιας καθημερινής πρακτικής, ιεροποιούσαν δηλαδή κάθε έκφανση του βίου τους επικαλούμενοι τους Θεούς ως συμπαραστάτες και αρωγούς των έργων τους.
Έσπευδαν το πρωινό αλλά και πριν την νυκτερινή κατάκλιση, όπως χαρακτηριστικά μας διασώζει ο Ησίοδος.
Με σπονδές άρχιζαν τα καθημερινά γεύματα, αλλά και κάθε συμποσιακή οινοποσία άρχιζε με αυτές. Ακόμη επικύρωναν με τον τρόπο αυτό κάθε
είδους συμφωνιών, ακόμη εκαναν σπονδές πριν και μετά από κάθε ταξίδι.
Αλλά τελούσαν σπονδές και σε πολύ σημαντικότερα θέματα.
Με αυτές σηματοδοτούσαν ακόμη και την λήξη των εχθροπραξιών, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που οι σπονδές αυτές της ανακωχής,
να χρησιμοποιούνται ως ρητή δέσμευση για το σταμάτημα του πολέμου.
Μια συνοπτική περιγραφή της σπονδής ήταν η εξής:
Πλήρωναν το ειδικό αγγείο μέχρι τα χείλη του, έχυναν κατόπιν τον οίνο, και ακολουθούσε μια επίκληση στον τιμώμενο Θεό. Έπειτα έχυναν λίγο ξανά και το
υπόλοιπο κρασί το έπιναν όσοι παρευρίσκονταν στην τελετή της σπονδής. Αυτός που τελεί την ιερή αυτή πράξη της σπονδής αφήνει να χυθεί τελετουργικά από το αγγείο ο οίνος. Η τέλεση όμως της σπονδής γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα από την εικόνα της ήρεμης ροής του κατερχόμενου υγρού να αναδεικνύεται η αίσθηση μιας επιβεβαιωμένης ευσέβειας προς τις θείες οντότητες.
Ο προσφέρων τον οίνο γνωρίζει ότι το περιεχόμενο της σπονδής δεν φθάνει κατ’ ουσίαν στο προορισμό της, όμως μέσα από την τελεστική αυτή πράξη καταφάσκει την ύπαρξη του Θεού που επικαλείται κάθε φορά, ανταποδίδοντας με αυτόν τον ενεργητικό τρόπο την δεδομένη θεϊκή επενέργειά του θείου, αλλά κυρίως αναγνωρίζοντας την έντονη παρουσία του, σε κάθε σημαντική ή και λιγότερο σημαντική στιγμή του βίου του.
Ακόμη η σπονδή από την φύση της έχει μία ιδιαιτερότητα που την διακρίνει από τις συνήθεις προσφορές τροφών, δεν ανακαλούνται (ότι χύνεται δεν επιστρέφει πίσω). Αυτός ο αμετάκλητος χαρακτήρας των σπονδών, τις αναδεικνύει ως την καθαρότερη και συνάμα χαρακτηριστικότερη μορφή προσφοράς στην ελληνική θρησκεία.

Η δεύτερη κατηγορία των υγρών προσφορών οι χοές διαφέρουν σημαντικά από
τις σπονδές. Οι χοές προορίζονταν αποκλειστικά για τους νεκρούς και τους
χθονίους Θεούς.
Η διαδικασία της χοής απαιτούσε την πλήρη ανατροπή και φυσικά
την πλήρη κένωση του ειδικού αυτού αγγείου. Το αγγείο αυτό ήταν λίγο μεγαλύτερο από το αντίστοιχο για τις σπονδές που το κρατούσαν στα χέρια ή το τοποθετούσαν στο έδαφος. Σπάνια υπήρχε οίνος στις χοές γι’ αυτό άλλωστε και καλούνταν χαρακτηριστικά «χόαι νηφάλιοι» ή «άοινοι». Τα σκεύη αυτά τα γέμιζαν κυρίως με καθαρό νερό ή ακόμη με γάλα και μέλι. Όταν επιτελούνταν οι χοές το περιεχόμενο τους χύνονταν στο χώμα (με μία απότομη κίνηση). Αυτές οι υγρές προσφορές τελούνταν για κάποιο χθόνιο θεό ή σε κάποιο ταφικό τύμβο όταν προορίζονταν για κάποιο νεκρό.



Επιστήμονες από τις ΗΠΑ και την Ινδία κατάφεραν να παράγουν ενέργεια από χαλασμένο κρασί, σύμφωνα με δημοσίευμα του msnbc.

Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας μικρόβια, οι επιστήμονες αξιοποιούν τη ζάχαρη και το ξύδι του κρασιού για να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια και υδρογόνο.

«Δεν είναι κακό να χρησιμοποιούμε βακτήρια. Απλά τους προσφέρουμε ένα ωραίο περιβάλλον για να μεγαλώσουν», τόνισε σε δηλώσεις του ο Bruce Logan, επιστήμονας στο Penn State University.

Σημειώνεται ότι τα βακτήρια παίζουν καθοριστικό ρόλο σε δυο φάσεις της διαδικασίας.

Πρώτον μια ομάδα βακτηρίων χρησιμοποιείται για να μετατρέψει τη ζάχαρη και το ξύδι σε ηλεκτρική ενέργεια, ενώ μια άλλη ομάδα βακτηρίων χρησιμοποιεί την παραγόμενη ενέργεια για να διασπάσει τα μόρια του νερού σε υδρογόνο και οξυγόνο.

«Έτσι μπορουμε να παράγουμε αρκετό μεθάνιο, κατάλληλο για θέρμανση, και υδρογόνο, ιδανικό εναλλακτικό καύσιμο», κατέληξε ο κ. Logan.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Το πιο περίεργο σπα!

Είναι το μεγαλύτερο και δημοφιλέστερο σπα στην Ιαπωνία. 

Εκατοντάδες γαλόνια κρασιού χρησιμοποιούνται για την συγκεκριμένη τεχνική η οποία γίνεται μόνο μία φορά το χρόνο και για χρονικό διάστημα 12 ημερών.







Και μέσ’ απ’ τα φύλλα της κληματαριάς
μάς κοίταζαν γλυκά τα γαλανά μάτια του Θεού
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1961, σελ. 334


ήρχισεν ο Νώε να είναι γεωργός και εφύτευσεν αμπελώνα)
και έπιεν εκ του οίνου και εμεθύσθη...
Γένεσις, Θ’ 20-21


Πρώτος αμπελουργός λοιπόν ο Νώε. Με την απόσυρση των νερών του κατακλυσμού φυτεύει την άμπελο, που θα φέρει τον μελιηδέα οίνον, που λέει ο Όμηρος.

Λευκός, ροδόχρους ή βαθιά κόκκινος (αίθοψ, κατά τον Όμηρο) θα ξεχειλίσει από τα πατητήρια -παλιά και σύγχρονα-, θα αποθηκευθεί στα ξύλινα φιλόξενα βαρέλια και ύστερα θα γεμίσει ανά τους αιώνες κούπες από καύκαλο ή πήλινες, ασημένιες κύλικες, χρυσούς κανθάρους, και οινοχόες, κρατήρες με σατύρους και νύμφες.

Αργότερα θα σερβιριστεί σε γυάλινα ή κρυστάλλινα ποτήρια και οι άνθρωποι με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι θα δώσουν όρκους αγάπης, θα κλείσουν συμφωνίες, θα επισφραγίσουν φιλίες και μες στην υγρή αγκαλιά του θα πνίξουν την απιστία ή την προδοσία. «Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω» λέει ένα σύγχρονο τραγούδι.

Αύγουστος και Σεπτέμβρης μήνες που ανήκουν στη συγκομιδή και, μαζί με τον Οκτώβρη, στην παρασκευή του κρασιού. Ήδη στις 6 Αυγούστου, στις εκκλησίες, που γιορτάζουν τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα, φθάνουν τα πρώτα δροσερά τσαμπιά μέσα στα καλάθια, για να ευλογηθεί «το σταφύλι, τρισευγενικό της γης βασιλοπαίδι» όπως λέει ο Γ. Δροσίνης.

Στην υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας το σταφύλι είναι δώρο της Παναγίας:

...Άμπελος, αληθινή τον βότρυν

Τον πέπειρον η γεωργήσασα,

Οίνον στάζοντα τον τας ψυχάς

Ευφραίνοντα των πιστώς

Σε δοξαζόντων.


Παναγιά η βοτρυοδώρος. «Παναγιά μου Αμπελιώτισσα, αφέντρα του κρασιού και της χαράς, αναφωνεί ο Ν. Καζαντζάκης στον Καπετάν Μιχάλη, που έντυσε μελωδικά ο Μ. Χατζιδάκις.

 Άμπελος η αγρία



Μήνες του ρέοντος οίνου. Φυτό μακρόβιο η άμπελος, επέζησε των παγετώνων που κάλυψαν πριν από εκατομμύρια χρόνια τη γη και βρήκε πατρίδα, θερμή και υγρή, στις υπώρειες του Καυκάσου και του Αραράτ, εκεί που «σκάλωσε» η Κιβωτός.

Και στη σχεδόν υποτροπική περιοχή του ανατολικού Πόντου, το φυτό μεγάλωνε αναρριχώμενο σε ύψος μέχρι και 10 μέτρων, στηριγμένο πάνω στα δέντρα.

Άμπελος η αγρία) έτσι την ονόμαζε ο Θεόφραστος, που περιγράφει από τον τέταρτο αιώνα κιόλας όλες τις φάσεις, από την καλλιέργεια ως τον τρύγο.

Χρειάστηκαν πολλοί αιώνες για να ημερέψει το φυτό μέσα από την καλλιέργεια και την ανθρώπινη παρατήρηση και εργασία, για να γεννηθούν οι ποικιλίες, τα χρώματα και οι γεύσεις του πιο διάσημου φρούτου στον κόσμο.

Από τα γίγαρτα (κουκούτσια) που βρέθηκαν στο σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας, η παρουσία της αγρίας αμπέλου χρονολογείται ήδη εδώ και 11.000 χρόνια π.Χ.

Αργότερα, με τη συστηματική καλλιέργεια οι τόποι που διέθεταν αμπελώνες υπήρξαν και μεγάλα εμπορικά κέντρα, όπως η Μένδη, η Ρόδος, η Χίος (αριούσιος οίνος), η Πάρος, ο Ίσμαρος, που για την κατάκτησή τους δόθηκαν και μάχες.

Στο δόρυ μου έχω το ψωμί μου

Στο δόρυ μου το κρασί απ’ τον Ίσμαρο

Πίνω στό δόρυ μου γερμένος

τραγουδά ο λυρικός ποιητής από την Πάρο Αρχίλοχος, που πολέμησε στη Θράκη τον έβδομο αιώνα π.Χ.

Μεγάλες εκτάσεις αμπελώνων καλλιεργούνταν και στην Καππαδοκία. Κατά τον Στράβωνα «πάσα γαρ (η Μελιτηνή) εστί τοις ημέροις δένδροις κατάφυτος μόνη της άλλης Καππαδοκίας, ώστε και έλαιον φέρειν και τον Μοναρίτην οίνον τοις ελληνικοίς ενάμιλλον».

Τα αμπέλια αυτά αφήσαν πίσω τους οι πρόσφυγες με την ανταλλαγή, που τα ξερίζωσαν οι Τούρκοι που ήρθαν από την Ελλάδα, φυτεύοντας καπνά!


Θέρος - τρύγος - πόλεμος.


Στις ορεινές περιοχές ο τρύγος κρατάει μέχρι τον Οκτώβρη. Ο επιτραπέζιος σιδερίτης και η φράουλα θα παραμείνουν κρεμασμένα στις κληματαριές μέχρι τα Χριστούγεννα. Όταν κόβονταν, παλαιότερα, συντηρούνταν μέσα σε πριονίδι ή άμμο.

Και αν η κοπή των σταφυλιών είναι γυναικεία υπόθεση, το πάτημα, που απαιτεί δύναμη, είναι θέμα των ανδρών. Μόνον άρρενες πατούσιν σταφυλήν, λύοντες οίνον, λέει ο Ανακρέων, που ταύτιζε τον τρύγο με τα ερωτικά παιχνίδια, δημιουργώντας μια μεγάλη ποιητική παράδοση «Τρυγολογίας» με ομοιοκατάληκτες λέξεις όπως αμπέλι-μέλι, σταφύλι-χείλη κτλ.

«Έτσι, το κρασί και έτσι το μέλι /για να γίνει, θέλει/ πάλεμα κι οργή μαθές/ να γλυκάνουνε τα χείλη», Γ. Ρίτσος, Παιχνίδια του ουρανού και του νερού.

Η περίοδος του τρύγου δημιουργεί γενική αναστάτωση. Τα παλαιότερα χρόνια, το τρίλεξο θέρος – τρύγος - πόλεμος σήμαινε γενικό ξεσηκωμό, από τα χαράματα, για την αγροτική οικογένεια. Ο καρπός πρέπει να κοπεί πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά και μαλακώσει τις ρώγες αλλά και πριν καταπονήσει τους τρυγητές. Αλλά και ο φόβος μιας κακοκαιρίας, που καραδοκεί αυτή την εποχή, επισπεύδει τη συγκομιδή.

Το ανθρώπινο μελισσολόι (άνδρες και γυναίκες) που συνωστίζονται μέσα στα αμπέλια ήταν πάντα μια αφορμή για ερωτικές συναναστροφές και πειράγματα (σε κείμενα η ρώγα του σταφυλιού παρομοιάζεται με τη θηλή του γυναικείου μαστού).



Ο βασιλικός και ο έρωτας


Ο Διόνυσος δεν έπαψε ποτέ να είναι παρών στον τρύγο. Στην αρχαιότητα αυτή η περίοδος προ των πυλών του χειμώνα συνοδευόταν από πολλές σεξουαλικές συνευρέσεις και στα παιδιά που γεννιόνταν την άνοιξη δινόταν συμβολική σημασία.

Στα πατητήρια λάβαιναν χώρα ομαδικές «καταδύσεις» μές στον μούστο! Και εναγκαλισμοί, γιορτάζοντας τον θεό της αναπαραγωγής, τον Διόνυσο. Παρά την επικράτηση του χριστιανισμού, τα παγανιστικά αυτά έθιμα πολλές φορές συνοδεύονταν από ομαδικούς έρωτες στους οποίους έπαιρναν μέρος και τοπικοί (χριστιανοί) άρχοντες!

Είναι γνωστό ότι επί Ιουστινιανού στάλθηκαν εκπρόσωποι του αυτοκράτορα στην περιοχή της Ιορδανίας για να αποτρέψουν πανηδονιστικές τελετές που είχαν... πάνδημο χαρακτήρα.

Ο κανόνας 62 της εν Τρούλλω Συνόδου (691-692) απαγόρευε οποιαδήποτε αναφορά ακόμη και στο όνομα του Διονύσου, στο πάτημα του σταφυλιού και στην έκχυση του κρασιού. Παρ’ όλα αυτά, τα παγανιστικά έθιμα, βαθιά ριζωμένα, συνεχίστηκαν μέχρι τον δωδέκατο αιώνα.

Ο Όμηρος περιγράφει μια σκηνή τρύγου όπου νεαρά αγόρια και κορίτσια συλλέγουν τους βότρυες τραγουδώντας το λίνον (τραγούδι αφιερωμένο στον αμπελουργό) συνοδεία φόρμιγγος (είδος κιθάρας).

Το κλίμα χαράς και ευθυμίας συνεχίστηκε και στα νεότερα χρόνια σε περιοχές με μεγάλη παραγωγή, όπως στη Σάμο και στη Σαντορίνη.

Τα τραγούδια δεν λείπουν ούτε στο άνοιγμα των καινούργιων κρασιών. Στο χωριό Σπόα της Καρπάθου, στις 3 Νοέμβρη, γιορτάζουν τον Αι Γιώργη τον Μεθυστή με αυτοσχέδιες μαντινάδες.

Σε πολλές περιοχές η ειδυλλιακή εικόνα του άντρα-πατητή που χοροπηδάει με ένα ματσάκι βασιλικό στο αυτί είχε την ερμηνεία της. Ο βασιλικός αποδυναμώνει με το άρωμά του τις αναθυμιάσεις του μούστου και απομακρύνει τη μέθη.

Στις προετοιμασίες για τον τρύγο, ιδιαίτερη θέση είχε η εξασφάλιση της τροφής για τους τρυγητές, που συνήθως είναι μέλη της οικογένειας, συγγενείς και συγχωριανοί (σήμερα οικονομικοί μετανάστες). Το φαγητό αντανακλούσε την οικονομική κατάσταση του αμπελουργού. Παστός μπακαλιάρος, φασουλοταβάς αλλά και πίτες, κρεμμύδια και ελιές για τους φτωχότερους.

Πιλάφι του τρύγου στη Σινασό της Καππαδοκίας αλλά και στην Ελλάδα κεφτέδες στον φούρνο με σάλτσα κρεμμυδιού (σουβάν κεφτέ), ψητό κρέας με μακαρόνια για τους πιο πλούσιους και οπωσδήποτε κρασί της περσινής χρονιάς.

Μες στον τρύγο «πέφτει» και η γιορτή του Τιμίου Σταυρού. Σε κάποια μέρη μαζί με τον βασιλικό που θα μοιραστεί στην εκκλησία (για να γίνει το προζύμι για το ψωμί της χρονιάς) μοιράζονται και σταφύλια, αφού «διαβαστούν».





Πετιμεζόψωμο, συκομαϊδες και ρετσέλι



Ύστερα από έναν χρόνο έφθασε η στιγμή όπου οι θείοι χυμοί του σταφυλιού θα γίνουν μούστος. Με το βράσιμό του και την προσθήκη ασπροχώματος (πετιμεζόχωμα) θα πάρουμε το πετιμέζι, το αρχαίο σήραιον. Ο υπόλοιπος μούστος θα ωριμάσει και μετά από τη ζύμωση θα μας δώσει το κρασί που με οξείδωση θα γίνει ξίδι. Τα στέμφυλα που θα απομείνουν στο πατητήρι με απόσταξη θα δώσουν τσίπουρο, ούζο, σούμα.

Γενναιόδωρη και πληθωρική η εποχή του τρύγου. Με το νισεστέ ή το αλεύρι θα «δέσουν» με τον μούστο σε μουσταλευριά, πασπαλισμένη με σουσάμι, καρύδια και κανέλα και αποξηραμένη στον ήλιο θα κοπεί σε κομματάκια για να μπει στα κόλλυβα. Θα γλυκάνουμε με μούστο ή πετιμέζι τα μουστοκούλουρα, στον φούρνο ή στην κατσαρόλα, βραστά, όπως στον Αι Στράτη. Θα βράσουμε χειροποίητα ζυμαρικά, τα μουστοκούλικα, και θα τα φάμε με τριμμένο τυρί. Στον μούστο θα βυθίσουμε τα τσαμπιά που θέλουμε να διατηρήσουμε με μπόλικο σιναπόσπορο ή φέτες χρένου, τη σταφυλαρμιά, όπως κάναν οι Βυζαντινοί.

Θα ζυμώσουμε πετιμεζόψωμο, θα γλυκάνουμε τις συκομαϊδες. Θα κάνουμε «γιρλάντες» με καρύδια, θα τις βουτήξουμε στον νισεστέ με μούστο και θα κάνουμε τα σουτζούκ λουκούμ της Κομοτηνής ή τις κυπριακές μουστολαμπάδες. Από τα κατακάθια του κρασιού θα «ντύσουμε» τη σιφναίικη μανούρα, την πόσα από την Κω και το νισύρικο κρασοτήρι.

Αλλά το ντελικατέσεν προϊόν της σοδειάς του τρύγου είναι το ρετσέλι, που τραγανό και μελωμένο είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση.

Ο τρύγος, η συγκομιδή του καρπού της αμπέλου, συμβολοποιεί τον «τρύγο» της χαράς της ζωής. «Τρύγησε την ομορφιά της, τα νιάτα της!»

Τρυγώ, μαζεύω, αποθηκεύω τον ακριβό και πολύτιμο καρπό, λέξη που μόνο σ’ ένα άλλο «ακριβό» προϊόν της φύσης χρησιμοποιούμε: στο μέλι.

ΠΗΓΗ NEMECIS

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Σήμερα ήθελα να κάνω ένα πιάτο κοτόπουλου αλλά διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Άρχισα λοιπόν τις βόλτες στις Μπλογκο γειτονιές και στάθηκα στη Μικρή Κουζίνα,ένα blog που θαυμάζω για τις συνταγές του αλλά και για τις παρουσιάσεις αυτών.
Ήμουν μεταξύ του κοτόπουλου με πορτοκάλι και πετιμέζι και του κοτόπουλου με σταφύλια.
Επικράτησε η δεύτερη συνταγή μετά ψηφοφορία της οικογένειας.
Τι θέλουμε:
2 ολόκληρα φιλέτα στήθος κοτόπουλου
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
1 ποτήρι του κρασιού λευκό κρασί
1 μεγάλο τσαμπί σταφύλι σουλτανίνα
αλατοπίπερο
1 φύλλο δάφνης
1 μικρό λεμόνι
λίγο λάδι
Ίσως χρειαστεί ακόμα:
1 κουτ. γλ. κορν φλαόυρ

Τι κάνουμε:
Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι, ρίχνουμε λίγο λάδι και σωτάρουμε το κρεμμύδι.
Προσθέτουμε και το κοτόπουλο και συνεχίζουμε το σωτάρισμα γυρίζοντας τα αρκετές φορές.
Όταν πάρουν λίγο χρώμα, σβήνουμε το φαγητό με το κρασί και το χυμό από το λεμόνι. Μη ρίξετε όλο το λεμόνι μονομιάς αν δε σας αρέσουν οι γλυκόξινες γεύσεις.
Καλύπτουμε το κοτόπουλο με νερό, προσθέτουμε το δαφνόφυλλο, αλατοπίπερο και το αφήνουμε να βράσει. Όταν κοντεύει να τελειώσει το νερό, δοκιμάζουμε και αν δεν είναι έτοιμο, προσθέτουμε λίγο ακόμα νερό και συνεχίζουμε το βράσιμο.
Μέχρι να ετοιμαστεί το κοτόπουλο, καθαρίζουμε το σταφύλι και το πλένουμε. Τρώμε λίγες ρώγες για να δούμε αν είναι καλό!
Όταν ετοιμαστεί το κοτόπουλο, το αποσύρουμε με τρυπητή κουτάλα, ενώ εξακολουθούμε να τσιμπολογάμε τις ρόγες από το σταφύλι.
Ρίχνουμε τα σταφύλια στο τηγάνι, ενώ σταματάμε να τσιμπολογάμε τις ρόγες γιατί δε θα φτάσουν στο τέλος, και τα αφήνουμε να πάρουν μια βράση. Κουνάμε το σκεύος απαλά να γυρίσουν οι ρόγες από όλες τις πλευρές και δεν γυρίζουμε με κουτάλι ούτε ανακατεύουμε πολύ γιατί στο τέλος αντί για κοτόπουλο με σταφύλια, θα φάμε κοτόπουλο με μούστο, πράγμα που δεν το θέλουμε!
Σβήνουμε τη φωτιά! Κανονικά η σάλτσα μας θα δέσει με το λιγοστό βράσιμο που χρειάζονται τα σταφύλια.
Αν παρόλα αυτά, πιάσουμε την πάρλα στο τηλέφωνο και η σάλτσα αντί να δέσει, νερουλιάσει, για όλα υπάρχει λύση!
Σε μισό ποτήρι κρασιού νερό, ανακατεύουμε το ένα κουταλάκι κορν φλάουρ και το ρίχνουμε στη σάλτσα με τα σταφύλια. Έτσι, ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Σερβίρουμε το κοτόπουλο ωραιότατα σε πιατελίτσα, με τα σταφύλια εντέχνως σκορπισμένα πάνω του. Αν η σάλτσα σας είναι πολλή, βάλτε τη σε άλλο μπωλ, έτσι ώστε οι καλεσμένοι σας να κάνουν έξτρα βούτες και να μην τους μετράει κανένας πόσες μπουκιές έφαγαν!

Αγγελική Ξανθάκη 



Σκεφτήκαμε να το συνοδεύσουμε με κόκκινο λάχανο

( την συνταγή του οποίου θα σας δώσω μια άλλη φορά) και νιόκι, κάτι που τελικά διαπιστώσαμε ότι του ταίριαζε πολύ.
Ακόμη κι αν δεν σας αρέσουν οι περίεργοι συνδυασμοί μόνο και μόνο για την παρουσίαση της ανάρτησης αξίζει να ρίξετε μια ματιά. 
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Εκπαιδευτικό Βιωματικό Πρόγραμμα  "Τρυγοπάτι"
Η μουστιά έχει και φέτος αρχίσει και ο αμπελώνας μας περιμένει!

Το “Πoλιτιστικό Πάρκο’’ από την Δευτέρα 13 Σεπτέμβρη έως και την Παρασκευή 29 Οκτώβρη 2010 μας περιμένει όλους, να  βιώσουμε από κοντά την διαδικασία της οινοποίησης από τη συλλογή των σταφυλιών μέχρι και την εμφιάλωση του κρασιού σε μπουκάλια και όλα αυτά με έναν μοναδικό και διασκεδαστικό τρόπο!

Έχοντας φορέσει τα αγροτικά μας καπέλα, επισκεπτόμαστε τους αμπελώνες του Πάρκου όπου μικροί και μεγάλοι..στρωνόμαστε στη δουλειά!

Λέγοντας τραγούδια κι αστεία, τρυγάμε όλοι μαζί τα ώριμα σταφύλια κι έπειτα μεταφέρουμε τα γεμάτα καλαθάκια μας στα πέτρινα πατητήρια του Μουσείου.

Εκεί ρίχνουμε τη σοδειά μας, βγάζουμε τα παπούτσια, και ξεκινάμε το πάτημα των σταφυλιών μέχρι να βγει μυρωδάτος ο μούστος!

Δεν παραλείπουμε βέβαια να περάσουμε κι από τις στροφιλιές, όπου μαθαίνουμε πώς βγαίνει και ο τελευταίος χυμός από τα σταφύλια, για να επισκεφτούμε στη συνέχεια τις δεξαμενές στις οποίες βράζει ο μούστος.

Μετά φυσικά φτάνουμε στο τελικό στάδιο της οινοποίησης που είναι η τοποθέτηση του μούστου σε βαρέλια και η εμφιάλωση.

Τέλος, περνάμε μια βόλτα από το κελάρι να πάρουμε τα τελευταία μπουκάλια κρασιού απο την περυσινή χρονιά..

Πολιτιστικό Πάρκο, στα Μεσόγεια, όπου εδρεύει το Μουσείο Ελληνικής Λαογραφίας
Το δημοφιλές Εκπαιδευτικό Βιωματικό Πρόγραμμα  “Τρυγοπάτι”, εντάσσεται στα Βραβευμένα Εκπαιδευτικά Προγράμματα που διοργανώνει για 7ο συνεχή χρόνο με μεγάλη επιτυχία το  ” Μουσείο Ελληνικής Λαογραφίας ” το οποίο εδρεύει εντός του “Πoλιτιστικού Πάρκου’’’, πρόγραμμα που επισκέπτονται κάθε χρόνο πάνω από 20.000 μαθητές σχολείων από όλη την Ελλάδα και φοιτητές Πανεπιστημίων από όλον τον κόσμο.

Τα σπάνια μουσειακά εκθέματα ζωντανεύουν στα χέρια μικρών και μεγάλων, που μπορούν να δουλέψουν με αυτά και να μεταφερθούν σε άλλες εποχές.

Μοναδική εμπειρία για όλους το μάζεμα των σταφυλιών, το πάτημα της σοδειάς στα παραδοσιακά πατητήρια αλλά και η εξοικείωση με μοναδικά και σπάνια αγροτικά εργαλεία του αμπελουργού – οινοπαραγωγού.

Διεξάγονται 2 προγράμματα καθημερινά και το κάθε πρόγραμμα διαρκεί 1 ώρα και 15 λεπτά, δηλαδή   9:30 πμ – 10:45 πμ  και 11:00 πμ – 12:15 μμ.

Επιπλέον, για τους γονείς που θέλουν να περάσουν δημιουργικές στιγμές με τα παιδιά τους η Βιωματική Δραστηριότητα διεξάγεται και κάθε Σάββατο (11.00 πμ).
Οι διαθέσιμες ημερομηνίες είναι περιορισμένες.

Τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ για τα παιδιά και 5 ευρώ για τους ενήλικες.

Στην ιστοσελίδα του  “Πoλιτιστικού Πάρκου’’  www.politistikoparko.gr, υπάρχουν εικόνες των εγκαταστάσεων του  “Μουσείου Ελληνικής Λαογραφίας” και του Πάρκου, που βρίσκονται σε έναν καταπράσινο χώρο 25.000 τμ μέσα στη φύση.

Το Πολιτιστικό Πάρκο βρίσκεται στο 16ο χιλιόμετρο της προέκτασης της Αττικής Οδού προς το λιμάνι του Λαυρίου.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε στα τηλ.: 22990 47999, 22990 67999 ή 22990 67770, Fax: 22990 47031, e-mail: wellcome@politistikoparko.gr


Όλοι οι χωρικοί περιμένανε με ανυπομονησία τον ερχομό ή το τέλος (ανάλογα: πεδινά ή ορεινά) του καλοκαιριού, που θα ωρίμαζαν τα σταφύλια.

Οι μέρες του τρύγου ήταν ημέρες χαράς. Όπου να γύριζες το κεφάλι σου, τις ημέρες εκείνες θα έβλεπες παντού κόσμο να τρυγάει. Ακονισμένα τα κλαδευτήρια για να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οι σωστοί τρυγητές, όταν έκοβαν το σταφύλι και πριν το ρίξουν στο κοφίνι, το έλεγχαν καλά και αφαιρούσαν τυχόν ξερές ρόγες. Οι συγγενικές οικογένειες συνεργάζονταν κι αλληλοβοηθούνταν, για να τελειώνουν μια ώρα γρηγορότερα. Μετά την ολοκλήρωση του τρύγου, μπαίναμε στο ληνό (πατητήρι), για να πατήσουμε τα σταφύλια.

Το δάπεδο του ληνού ήταν λίγο κατηφορικό, για φεύγει ευκολότερα ο μούστος και να πέφτει από μια μεγάλη τρύπα στο πολέμι (ένα αβαθές πηγάδι, το πολύ 4 μέτρα, με ολοστρόγγυλο άνοιγμα και με καθολική επάλειψη από τσιμέντο. Στο κέντρο του πάτου του είχε ένα βαθούλωμα γύρω στα 20 εκατοστά. Εκεί μέσα έμπαινε εύκολα η μπότσα και δεν άφηνε καθόλου υπόλοιπο μούστου στο πολέμι.

Στο σπίτι, τα καδιά τα άδειαζαν στα "πατήρια" ή σε μεγάλες κάδες -κατασκευασμένες από ξύλο βελανιδιάς, καστανιάς ή πεύκου, από ειδικούς βαρελοποιούς.
Μόλις τελείωνε το πάτημα, άρχιζε το στροφίλιασμα των υπολειμμάτων των πατημένων σταφυλιών. Τα κατάλοιπα των σταφυλιών κράταγαν πολύ μούστο και γι' αυτό πέρναγαν απ' αυτή τη δοκιμασία. Τα έβαζαν τμηματικά στη στροφιλιά. Ήταν μια ειδική μηχανή για αυτή τη δουλειά, που λειτουργούσε ως εξής: τη γεμίζανε με τα πατημένα, πολτοποιημένα σταφύλια και μ' έναν απλό μηχανισμό την κλείνανε με ένα βαρύ μαντεμένιο καπάκι.

Στη συνέχεια με έναν σιδερένιο μοχλό, σφίγγανε τη στροφιλιά και χυνόταν από τα πλάγια ο μούστος. Όταν έβλεπαν ότι σταμάταγε τελείως να βγαίνει μούστος, τότε τα κατάλοιπα, τα τσίπουρα τα έβαζαν στην άκρη. Προηγουμένως είχαν καθαρίσει καλά τα καδιά, τις κάδες, τα κρασοβάρελα και τα είχαν γεμίσει με νερό για να "φουσκώσει" το ξύλο και να κλείσουν τυχόν χαραμάδες.

Οι μερακλήδες μάλιστα απολύμαιναν με θειάφι τα βαρέλια τους, τα έπλεναν και τα έτριβαν με κλαδιά μυρσινιάς για να αποκτήσουν το άρωμά της. Τα βαρέλια επίσης που κατά την προηγούμενη χρονιά το κρασί τους είχε ξινίσει, τα έβαζαν στο εσωτερικό τους φωτιά με "σπίρτο" και στη συνέχεια έτριβαν το κάρβουνο, για να μην ξινίσει και το καινούργιο τους κρασί.

Στη μεταφορά του μούστου τον πρώτο λόγο τον είχαν οι αγωγιάτες. Αυτοί είχαν στη δούλεψή τους γέρα ζώα, άλογα ή μουλάρια, γιατί τα φορτώνανε πολύ. Ο μούστος έπρεπε να μεταφερθεί, όταν ήταν έτοιμος, γιατί αν έμενε πολύ άρχιζε να βράζει. Σε πολλά μέρη της πατρίδας μας, οι αγωγιάτες περιφέρονταν, περιμένοντας να κληθούν για κάποια μεταφορά τέτοια ή παρόμοια.

Από την πρώτη κιόλας μέρα οι νοικοκυραίοι "κρασοτραβούσαν" ένα μέρος του μούστου -το εύστοχα επονομαζόμενο "πατατράβα"- για να φτιάξουν το κοκκινέλι και τη ρετσίνα.

Τον μούστο αυτόν τον έβαζαν σε καδιά και τον άφηναν μέχρι να κατασταλάξει. Στη συνέχεια τον έβαζαν μέσα σε βαρέλια και σ' αυτά που προόριζαν για ρετσίνα έβαζαν και την ανάλογη ποσότητα ρετσίνης πεύκου. Τα πώματα των βαρελιών αυτών τα άφηναν για αρκετές μέρες μισάνοιχτα -το κρασί βράζει για σαράντα μέρες περίπου- στη συνέχεια τα έκλειναν αεροστεγώς και το μεν κοκκινέλι μπορούσαν να το καταναλώνουν αμέσως τη δε ρετσίνα την άνοιγαν μόνον κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Τα υπόλοιπα σταφύλια που έμεναν στις κάδες ή στα πατήρια, οι νοικοκυραίοι συνέχιζαν να τα πατούν πρωί και βράδυ για οκτώ περίπου ημέρες.

Την τελευταία μέρα άφηναν τον μούστο να κατασταλάξει και στη συνέχεια κρασοτραβούσαν. Άνοιγαν τον μπύρο, έβαζαν στην τρύπα σμιριά για να στραγγίζει το κρασί που το συγκέντρωναν μέσα σε μπακιρένια καζάνια. Από εκεί το έβαζαν σε ειδικά κρασοβάρελα και, όπως προηγουμένως, άφηναν την τρύπα μισάνοιχτη, μέχρι να σταματήσει η βράση του κρασιού, ενώ για λίγες μέρες έβγαζαν από λίγο κρασί, για να μην ξινίσει ολόκληρο το βαρέλι. Το κρασί αυτό ήταν το μπρούσκο ή μαύρο και με τέτοιο ήταν γεμάτα τα βαρέλια στα κατώια όλων των σπιτιών, εκείνα τα χρόνια.

Οι έμπειροι νοικοκυραίοι, επειδή γνώριζαν την ευαισθησία του κρασιού, φρόντιζαν ώστε οι αποθήκες τους να μην έχουν καθόλου σχεδόν φως -δεν έκαναν παράθυρα ή τα κατασκεύαζαν πολύ μικρά, να είναι καθαρές και γενικά πρόσεχαν κάθε λεπτομέρεια, αφού γνώριζαν για παράδειγμα ότι με την ύπαρξη και μόνο, στον ίδιο χώρο, ενός δοχείου με ξίδι, υπήρχε ο κίνδυνος να ξινίσουν όλα τα κρασιά της αποθήκης.

Μετά τα αλλεπάλληλα κρασοτραβήγματα, τα υπολείμματα των σταφυλιών -τα "τσίπ'ρα" όπως τα έλεγαν- τα σκέπαζαν μέσα στις κάδες με σμιριές για να μην ξεθυμαίνει το σπίρτο για ένα μήνα περίπου. Μετά τα μετέφεραν με τα καδιά στα καζάνια, όπου τα "τσιπ'ρόβραζαν".

Η μέτρηση του μούστου γινόταν με τη μπότσα, που χώραγε 3 οκάδες. Η μπότσα ήταν μαντεμένια για να είναι βαριά και να βουλιάζει εύκολα μέσα στο μούστο και να γεμίζει. Μετράγανε μια-μια τις μπότσες, όταν τις άδειαζαν στα ασκιά.

Το πάτημα των σταφυλιών ήταν σκέτο πανηγύρι και για τον παιδόκοσμο. Μπαίνανε μέσα στο ληνό και διαγωνίζονταν μεταξύ τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Λαϊκές Παραδόσεις - ΑΒΔΟΥΛΟΣ ΣΤ. - Εκδ. Φιλίστωρ


Το κουνέλι αποτελεί αγαπημένο φαγητό για τους περισσότερους στην Κρήτη σε αντίθεση με άλλους λαούς που αν και υπάρχουν σε πληθώρα δεν θα έμπαιναν εύκολα στη διαδικασία να το δοκιμάσουν… Ένα πιάτο που πάντα υπήρχε στο τραπέζι πολλά χρόνια πίσω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το μαγειρέψουμε πέρα από τους γνωστούς τηγανιτό, στιφάδο. Σε αυτή τη συνταγή το ψήνουμε με αρκετό κρασί και τη χαρακτηριστική γεύση απ τα δαμάσκηνα.

Για τη μαρινάδα
200 ml ελαιόλαδο
1 λίτρο τοπικό κόκκινο κρασί με πολλές τανίνες
50 ml ξίδι από κρασί
Ένα κρεμμύδι σε χοντρά κομμάτια
Ένα καρότο σε φέτες
Λίγα κοτσάνια σέλινου
2 φύλλα δάφνης
Μπαχάρι
Μερικούς κόκκους πιπέρι
Από ένα κλωναράκι ρίγανη, δεντρολίβανο, θυμάρι, φασκόμηλο

Υλικά για 4 άτομα
1,2 με 1,5 κιλό κουνέλι καθαρισμένο
200 γρ δαμάσκηνα χωρίς κουκούτσι
150 ml ελαιόλαδο
1 κρεμμύδι ξερό
1 φρέσκο κρεμμυδάκι
1 σκελίδα σκόρδο
2 κουταλιές αλεύρι

Τοποθετούμε όλα τα υλικά της μαρινάδας σε μία λεκάνη και ανακατεύουμε. Τεμαχίζουμε το κουνέλι σε κομμάτια των 140 –150 γραμμαρίων και τοποθετούμε μέσα στη μαρινάδα ανακατεύοντας. Αφήνουμε στο ψυγείο για 8 ώρες. Στραγγίζουμε το κουνέλι και αφαιρούμε από το κρέας τα υπολείμματα της μαρινάδας που θα χρησιμοποιήσουμε αργότερα. Ζεσταίνουμε το μισό ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι, αλατίζουμε τα κομμάτια του κρέατος και τα θωρακίζουμε από κάθε πλευρά. Στο ίδιο σκεύος σοτάρουμε τα λαχανικά της μαρινάδας και σβήνουμε με το κρασί. Αφήνουμε να βράσει μέχρι να μείνει το 1/3 και σταραγκίζουμε. Σε μια κατσαρόλα τοποθετούμε το υπόλοιπο λάδι με τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια και σκόρδο. Βάζουμε το κουνέλι το αλεύρι και ανακατεύουμε. Σβήνουμε με το κρασί, σκεπάζουμε με ένα καπάκι και σιγοψήνουμε για 15 – 20 λεπτά. Λίγο πριν ετοιμαστεί τοποθετούμε τα δαμάσκηνα.
«Ο Βάκχος έπνιξε περισσότερους μες το ποτήρι, παρά ο Ποσειδώνας μες στη θάλασσα.»


Τζουζέπε Γκαριμπάλντι








«Πέντε προσόντα πλέκουν το εγκώμιο του κρασιού: είναι δυνατό, όμορφο, ευωδιαστό, δροσερό και σε κάνει να χορεύεις.»


Τζον Χάρινγκτον








«Το κρασί είναι το πιο υγιές και το πιο υγιεινό ποτό.»


Λουί Παστέρ








«Το κρασί φέρνει στο φως όλα τα κρυμμένα μυστικά της ψυχής.»


Οράτιος








«Το κρασί παρηγορεί τους λυπημένους, αναζωογονεί τους γέροντες, εμπνέει τους νέους, κάνει τον κουρασμένο να ξεχνάει τον μόχθο του.»


Λόρδος Βύρων








«Το κρασί είναι ζωή.»


Οράτιος








«Όποιος το μέτρο στο ποτό υπερβάλλει, ούτε τη γλώσσα του κρατά ούτε το νου του. Λέει κουβέντες παλαβές κι αισχρές για τους ξεμέθυστους. Όταν μεθάει δεν ντρέπεται όλα να τα κάνει. Ο φρόνιμος πιο πριν, χαμένος καταντάει. Και συ, που ξέρεις όλα αυτά, μην πίνεις κατά κόρο και πριν πιεις να το μετρήσεις, μην η κοιλιά σου σε βιάσει και σε μετατρέψει σε κακό υπηρέτη εφήμερων πραγμάτων.»


Θέογνις ο Μεγαρεύς








«Το πολύ κρασί είναι κακό, αλλά όταν το πίνεις προσεκτικά αντί κακό, καλό είναι τότε.»


Θέογνις ο Μεγαρεύς








«Οι άνθρωποι είναι σαν το κρασί…οι άχρηστοι γίνονται ξύδι, οι καλοί βελτιώνονται με τα χρόνια…!.»








«Στο κρασί βρίσκεται η αλήθεια»


(“In vino veritas”)








"Η καλή μουσική είναι σαν το καλό κρασί: Όσο παλιώνει γίνεται καλύτερη, συνοδεύει διαφορετικά είδη παρέας ανάλογα το είδος, και ακούγεται καλύτερα σε συγκεκριμένα ντεσιμπέλ. "
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010
Νέα έρευνα δείχνει ότι ένα ως τρία ποτά την ημέρα αυξάνουν τη διάρκεια ζωής.

Αλλη μια έρευνα προστίθεται σε προηγούμενες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και δείχνουν ότι η λελογισμένη κατανάλωση αλκοόλ (1-3 ποτήρια κρασί ή 1-3 ποτά ημερησίως) έχει ευεργετικές συνέπειες για τον οργανισμό, με αποτέλεσμα αυτοί που πίνουν λίγο να ζουν περισσότερο από εκείνους που δεν βάζουν ούτε μια σταγόνα αλκοόλ στο στόμα τους.

Ομάδα ερευνητών των Πανεπιστημίων του Τέξας και του Στάνφορντ μελέτησε την πορεία της υγείας 1.824 ατόμων ηλικίας 55-65 ετών σε διάστημα 20 ετών και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εκείνοι που καταναλώνουν ως τρία ποτά την ημέρα έχουν αυξημένο προσδόκιμο ζωής σε σχέση με εκείνους που δεν καταναλώνουν καθόλου αλκοόλ.

Σύμφωνα με τους ερευνητές για να λειτουργήσει η ευεργετική δράση του αλκοόλ στον οργανισμό πρέπει η κατανάλωσή του να είναι σταθερά 1-3 ποτά ημερησίως, αφού ακόμη και η περιστασιακή κατανάλωση μεγαλύτερης ποσότητας αλκοόλ έχει αντίθετα αποτελέσματα και αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών προβλημάτων.
«Άνθρωπος ην οικοδεσπότης όστις εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν
αυτώ περιέθηκεν και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησεν πύργον…»
(Κατά Ματθαίον Κεφ. 21.33)



Με εμφανή τα σημάδια όλων των πολιτισμών, από το Βορρά και το Νότο, μέχρι την Ανατολή, η μεγαλόνησος Κρήτη, αποτελεί χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο σταυροδρόμι της αμπελοοινικής μας Ελλάδας. Ήταν δηλαδή αλλά και παραμένει η γέφυρα από την οποία πέρασε το αμπέλι και το κρασί από την Αίγυπτο στην υπόλοιπη Ελλάδα και από εκεί σε όλη την Ευρώπη.

Στους Βυζαντινούς χρόνους καθώς και στα χρόνια της Ενετοκρατίας, η παράδοση συνεχίστηκε με το περίφημο γλυκό κρασί που ονομαζόταν Μαλβαζία. Δυστυχώς σήμερα, η Μαλβαζία είναι άγνωστη στην Κρήτη, ενώ στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία παράγονται κρασιά με το όνομα Malvoisie και Malmsey και συχνά από την ποικιλία που λέγεται Malvasia di Candia. Αυτό το γεγονός φανερώνει ξεκάθαρα τον τόπο προέλευσης του περίφημου αυτού αρωματικού σταφυλιού.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το αμπέλι και το κρασί είναι συνυφασμένα με την Ιστορία και την Παράδοση. Από το θαύμα του εν Κανά γάμου στην Καινή Διαθήκη, μέχρι τον Όμηρο, τον Οδυσσέα και τον Πλάτωνα και την κατάκτηση των «μεγάλων ιδεών» με πνευματικό εφαλτήριο τον οίνο.
Δικαίως ο νομπελίστας Ελύτης είχε πει πως «αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα στο τέλος, θα δεις να σου απομένουν ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι…»
 
Πολλές φορές έχουμε έναν μικρό θησαυρό στο ποτήρι μας, αλλά δυστυχώς αγνοώντας ορισμένους βασικούς κανόνες αποτυγχάνουμε να λάβουμε όλα τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά που τόσο απλόχερα μάς προσφέρει ο οίνος. Μα είναι δυνατόν; Να καταφέρουμε να βγάλουμε ετυμηγορία για ένα κρασί πριν πιούμε έστω και μια γουλιά;

Είναι όντως εντυπωσιακό να καταλαβαίνει κανείς το επίπεδο του κρασιού, με το που το βλέπει στο ποτήρι και το μυρίζει. Πρόκειται για έναν έξυπνο συνδυασμό εμφανών ενδείξεων, οι οποίες αν συνδυαστούν με την εμπειρία, μπορούν να οδηγήσουν σε σίγουρες προβλέψεις.

Η Διαύγεια του κρασιού θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της ποιότητάς του. Σε κανένα δεν αρέσει η θολούρα. Όταν λοιπόν στο ποτήρι μας κολυμπούν διάφορα αδιευκρίνιστα κομμάτια πλην του φελλού, που μπορεί να οφείλονται σε κακό άνοιγμα της φιάλης, ή συννεφάκια που «παιχνιδίζουν» μέσα στο κρασί, σίγουρα δεν είναι ποιοτικά χαρακτηριστικά. Όταν αυτά το κομματάκια σχηματίζουν μια «μεγάλη παρέα» τότε δημιουργούν ίζημα, που κάθεται στον πάτο της φιάλης. Η ύπαρξη ιζήματος σε ένα κόκκινο κρασί υποδηλώνει, ίσως ευπρόσδεκτη παλαίωση, ενώ σε ένα λευκό κρασί δείχνει ημιτελή κατεργασία που θα μπορούσε να το απαλλάξει από τα ανεπιθύμητα ιζήματα.

Το Χρώμα του κρασιού, εξαρτάται από τις φυσικές χρωστικές ουσίες, με τις οποίες είναι εφοδιασμένη κάθε ποικιλία κρασιού, την ωρίμανσή του, την τεχνική οινοποίησης και τον τρόπο συντήρησης. Ζωηρές χροιές είναι σημάδι γευστικής φρεσκάδας και υψηλής οξύτητας, ενώ άτονες χροιές μάς δημιουργούν υποψίες για πιθανή γευστική πλαδαρότητα. Επίσης το χρώμα του κρασιού μάς καθοδηγεί στο να προσδιορίσουμε την ηλικία του. Ένα νεογέννητο κόκκινο κρασί έχει έντονα κόκκινες έως και κυανές χροιές. Όταν συνυπάρχουν και καστανές ή κεραμιδί χροιές και όσο πιο έντονες είναι, το κρασί βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο εξέλιξης. Τα λευκά στη βρεφική τους ηλικία αφήνουν να ξεφύγουν από το σώμα τους πρασινωπές ανταύγειες, οι οποίες μαρτυρούν γευστική φρεσκάδα και οξύτητα, δείχνοντας ότι έχουν αποφύγει επιμελώς κάθε ίχνος οξείδωσης. Χρυσαφί ή έντονα κίτρινο χρώμα δημιουργεί υποψίες οξείδωσης. Υποψίες διότι εξαίρεση αποτελούν τα γλυκά λευκά κρασιά, το οποία λόγω οινοποίησης έχουν κίτρινο χρώμα.

Τέλος, ο τρίτος παράγοντας που χαρακτηρίζει ένα κρασί –πριν να το γευτούμε- είναι το Άρωμα. Τα αρώματα που βρίσκουμε στα κρασιά δεν είναι επιπρόσθετα, αλλά χαρακτηριστικά της ποικιλίας του σταφυλιού, ή δημιουργούνται κατά την διάρκεια της ζύμωσης ή της ωρίμανσης. Έτσι σε ένα κρασί μπορούμε να μυρίσουμε λουλούδια, φρούτα, ξηρά φρούτα και καρπούς μπαχαρικά, βαλσαμικά, καφέ, καπνό, ξύλο και βανίλια. Αυτά είναι τα καλά της «μύτης» ενός κρασιού. Τα «κακά παιδιά» είναι το υδρόθειο (χαλασμένο αυγό), ο «φελλός» (μούχλα) καθώς και δυσάρεστες οσμές, σε κρασιά που έχουν προσβληθεί από βακτήρια.

Ο συνδυασμός φαγητού και κατάλληλου κρασιού μπορεί να οδηγήσει στην υπέρτατη απόλαυση και των δυο, ενώ ένας κακός συνδυασμός τους στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Ποια φαγητά όμως δένουν με ποια κρασιά;
  • Θαλασσινά: με τα θαλασσινά ταιριάζουν περισσότερο λευκά κρασιά με μεγάλη οξύτητα. Το κρασί θα πρέπει επίσης να είναι φρουτώδες, αρωματικό ώστε να αντισταθμίζονται οι έντονες οσμές που περιέχουν τα θαλασσινά.
  • Οστρακόδερμα: λευκά κρασιά με σώμα όχι υπερβολικά ξηρά για να δένουν με την γλυκύτητα της σάρκας ενός καλά προετοιμασμένου πχ αστακού.
  • Ψάρια: ένα καλό ψάρι δένει πολύ καλά με ένα λευκό κρασί χωρίς πολύ μεγάλη οξύτητα, μαλακό και αρωματικό. Ένα λιπαρό ψάρι συνδυάζεται ακόμα και με ένα πολύ ελαφρύ κόκκινο και φρουτώδες μη τανικό κρασί.
  • Αλλαντικά: τα ιδιαίτερα λιπαρά αλλαντικά δένουν καλύτερα με λευκά κρασιά μεγάλης οξύτητας που αντιστέκονται επιτυχώς στο λιπαρό χαρακτήρα του εδέσματος. Ιδανικό πάντρεμα είναι με ένα ροζέ ή με ένα ελαφρό και νευρώδες κόκκινο.
  • Ζυμαρικά: τα ζυμαρικά παρ'όλα όσα πιστεύουν μερικοί, δεν παντρεύονται πάντα ιδανικά με ένα κόκκινο κρασί. Συχνά ένα λευκό με έντονη οξύτητα αποτελεί την καλύτερη λύση. Αν η σάλτσα του ζυμαρικού επιβάλει κόκκινο κρασί, τότε πρέπει αυτό να είναι φρέσκο, ζωηρό και νευρώδες.
  • Λευκά κρέατα: τα λευκά κρέατα (κοτόπουλο, γαλοπούλα, κουνέλι, κλπ) συνοδεύονται συνήθως από λευκά κρασιά ή από ελαφρά κόκκινα ανάλογα και με το είδος της σάλτσας με την οποία είναι μαγειρεμένα.
  • Κόκκινα κρέατα και κυνήγι: ο κανόνας εδώ είναι τα δυνατά κόκκινα κρασιά με έντονο σώμα και παρουσία τανινών.
Ένας γενικός κανόνας είναι ότι η κάθε τοπική κουζίνα δένει αρμονικότερα με τα κρασιά που παράγονται στην περιοχή αυτή. Πιάτα Εχθροί του Κρασιού
  • Οι σούπες: χώρια από την διαφορά των γεύσεων, είναι και τα δύο υγρά.
  • Πιάτα με έντονη παρουσία ξυδιού: η έντονη παρουσία του οξικού οξέος σε μία σαλάτα με λαδόξιδο ή με τουρσί κάνει τα πιάτα αυτά ακατάλληλα για οποιοδήποτε κρασί.
  • Η σοκολάτα: η έντονη συνύπαρξη ζάχαρης και κακάο κάνει την σοκολάτα έναν πολύ κακό σύντροφο για κάθε κρασί.
Συνδυασμός Tυριού και Kρασιού
Το τυρί και το κρασί έχουν πολλά κοινά σημεία. Είναι προϊόντα ζυμώσεων, ωριμάζουν και έχουν άρωμα που οφείλεται στην πρώτη ύλη, στην ζύμωση και στην ωρίμανση. Οι πρωτεΐνες του τυριού ενώνονται στο στόμα με τις τανίνες των ερυθρών κρασιών μειώνοντας την στυφή αίσθηση και κυρίως την πικρή γεύση.
Αυτό το γεγονός δεν αποτελεί κανόνα ότι δηλαδή πάντα ένα κόκκινο κρασί μπορεί να συνοδεύσει οποιοδήποτε τυρί. Ένα απαλό κρασί δεν ταιριάζει γευστικά με ένα πολύ δυνατό τυρί, όπως ένα λευκό σε γεύση τυρί δεν ταιριάζει με ένα έντονο γευστικά κρασί. Γι'αυτούς τους λόγους ένα καπνιστό τυρί δύσκολα συνδυάζεται με ένα λευκό αρωματικό κρασί ή με ένα κόκκινο παλαιωμένο.
Τα γλυκά τυριά, όπως το γκούντα και οι γλυκές γραβιέρες με πολλά λιπαρά και έλλειψη οξύτητας ταιριάζουν με ερυθρά κρασιά ελαφρά χωρίς πολλές τανίνες ή με λευκά αρωματικά κρασιά.
Τα μαλακά τυριά όπως το μπρί, το καμαμπέρ κα, ταιριάζουν καλύτερα με ένα κόκκινο δυνατό και ζεστό κρασί.
Τα τυριά τύπου ροκφόρ δεν δένουν εύκολα με ένα κόκκινο κρασί και εξαφανίζουν τελείως τους αρωματικούς και γευστικούς χαρακτήρες ενός κρασιού. Ο καταλληλότερος σύντροφος είναι ένα γλυκό, αρωματικό, λευκό κρασί που στην ιδανική περίπτωση θα μπορούσε να είναι ένα Σωτέρν αλλά που μπορεί να είναι και ένα φυσικό γλυκό κρασί της Σάμου.
Τα τυριά από κατσικίσιο γάλα με έντονα συχνά αρώματα ειδικά όταν έχουν υποστεί της ωρίμανσης, ταιριάζουν περισσότερο με λευκά έντονα αρωματικά κρασιά.
Συνηθίζεται να σερβίρεται το λευκό κρασί ελαφρώς παγωμένο και το κόκκινο σε θερμοκρασία δωματίου. Ποτέ όμως δεν ερευνήσαμε το γιατί. Γι'αυτό το λόγο κάντε ένα πείραμα αντιστρέφοντας τον κανόνα:
Πάρτε δυο λευκά και δυο κόκκινα επιτραπέζια κρασιά και βάλτε τα στο ψυγείο, το κόκκινο και το λευκό και τα άλλα δυο αφήστε τα σε θερμοκρασία δωματίου.
Όταν σερβίρετε τα δυο κρασιά θα συνειδητοποιήσετε ότι πράγματι αυτός ο κανόνας βασίζεται στην πραγματικότητα. Το ελαφρώς παγωμένο λευκό κρασί είναι αναζωογονητικό και γευστικό. Το λευκό που είχατε αφήσει εκτός ψυγείου έχει ένα ώριμο, άρωμα σαν μέλι γλυκό, που το κάνει χορταστικό. Το παγωμένο λευκό απλώς είναι πιο εύγεστο, το ψύχος τού έδωσε ένα στοιχείο γεύσης και το έκανε να πλεονεκτεί απέναντι στο άλλο. Το παγωμένο κόκκινο αντιθέτως δεν έδωσε κανένα άρωμα και είχε μια αταίριαστη και υγρή γεύση ενώ το άλλο είχε μια φρουτώδη και ώριμη γεύση. Παρόλα αυτά ένα πολύ ελαφρό πάγωμα στο κόκκινο έδωσε την καλύτερη γεύση και από τα δυο.
Η συμβουλή μας είναι να ακολουθούμε τους κανόνες αλλά όχι τυφλά. Το λευκό κρασί δίνει όλο του το άρωμα όταν είναι παγωμένο αλλά όχι και τόσο διότι είναι σαν να χτυπάει άσχημα τα γευστικά αισθητήρια όργανα της γλώσσας. Από την άλλη μεριά μπορούμε να παγώσουμε ένα κόκκινο κρασί ειδικά μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Παγώστε το πολύ ελαφριά μέχρι να φτάσει την θερμοκρασία που βρίσκονταν στο κελάρι που ωρίμασε.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ένα κρασί δεν ξεγελά απλώς τη δίψα, αλλά δροσίζει πραγματικά τον οργανισμό, επειδή καταναλώνεται δροσερό και ταυτόχρονα είναι ξηρό στη γεύση. Έτσι αποφεύγεται και η γλυκιά σάκχαρη, που δείχνει να είναι και ο πραγματικός εχθρός του καλοκαιριού. Εξάλλου οποιοδήποτε άλλο αναψυκτικό περιέχει πάντα κάποιο πρόσθετο ανθρακούχο αέριο για φρεσκάδα και μεγαλύτερες ποσότητες σάκχαρης.
«Ένα καλοκαίρι χωρίς… λευκό κρασί, μοιάζει μ’ ένα καλοκαίρι δίχως ήλιο»

Βιβλιογραφία
  • 1. «Στα Μονοπάτια του Διονύσου» Δημήτρης Χατζηνικολάου
  • 2. «Ο Οίνος και τα Μυστικά του» CD ROM Κ. Μπουτάρη
  • 3. www.hatzimichalis.gr
Το Όραμα
Το όραμα αναγεννάται και θάλλει γουλιά-γουλιά. Το κρασί γίνεται έρωτας και σαν μια αγαπημένη μιλά σε κάθε αίσθηση και κυριαρχεί απόλυτα, νιώθοντας στο χέρι το σώμα και τη θερμοκρασία της, θωπεύοντας με το βλέμμα τη διαύγεια και τις ανταύγειες της, ενδίδοντας ολότελα στη γεύση της, στην ανάλωση του σώματος αλλά και του πνεύματός της.
Και καθώς περνούν τα χρόνια, κατασταλάζουν οι μνήμες στις κάβες των ονείρων μας, προσφέροντας ανιδιοτελώς πλούσιο σώμα και άρωμα μέσα στους κύκλους της ζωής.
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010


Αλλαγές στους κανόνες εφαρμογής του κανονισμού 555/2008 για την κοινή οργάνωση της αμπελοοινικής αγοράς όσον αφορά τα προγράμματα στήριξης, τις συναλλαγές με τρίτες χώρες, το δυναμικό παραγωγής και τους ελέγχους στον αμπελοοινικό τομέα επιφέρει η Κομισιόν με νέο κανονισμό.
Όσον αφορά τον έλεγχο του δυναμικού παραγωγής και

των εργασιών αναδιάρθρωσης και μετατροπής αμπελώνων, ο νέος κανονισμός 772/2010 ορίζει τα εξής:

«1. Για τον έλεγχο της συμμόρφωσης με τις διατάξεις σχετικά με το δυναμικό παραγωγής οι οποίες προβλέπονται στο μέρος ΙΙ τίτλος Ι κεφάλαιο ΙΙΙ τμήμα IVα του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1234/2007, περιλαμβανομένης της μεταβατικής απαγόρευσης των νέων φυτεύσεων που προβλέπεται στο άρθρο 85ζ παράγραφος 1 του εν λόγω κανονισμού, καθώς και με τις διατάξεις που προβλέπονται στο άρθρο 103ιζ του εν λόγω κανονισμού σχετικά με τις εργασίες αναδιάρθρωσης και μετατροπής αμπελώνων, τα κράτη μέλη κάνουν χρήση του αμπελουργικού μητρώου.

2. Όταν χορηγούνται δικαιώματα αναφύτευσης, όπως προβλέπεται στο άρθρο 85θ του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1234/2007, οι εκτάσεις ελέγχονται συστηματικά πριν και μετά την εκτέλεση της εκρίζωσης. Ελέγχονται τα αγροτεμάχια για τα οποία πρόκειται να χορηγηθεί δικαίωμα αναφύτευσης.

Ο έλεγχος προ της εκρίζωσης περιλαμβάνει επίσης επαλήθευση της ύπαρξης του σχετικού αμπελώνα.

Ο εν λόγω έλεγχος διενεργείται μέσω επιτόπιου ελέγχου. Ωστόσο, εάν το κράτος μέλος διαθέτει αξιόπιστο επικαιροποιημένο μηχανογραφημένο αμπελουργικό μητρώο, ο έλεγχος μπορεί να διενεργηθεί διοικητικά και η υποχρέωση επιτόπιου ελέγχου πριν από την εκρίζωση μπορεί να περιοριστεί στο 5 % των αιτήσεων, σε ετήσια βάση, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η αξιοπιστία του συστήματος διοικητικού ελέγχου. Εάν κατά τους επιτόπιους ελέγχους διαπιστωθούν σημαντικές παρατυπίες ή διαφορές σε μια περιφέρεια ή σε τμήμα περιφέρειας, η αρμόδια αρχή αυξάνει κατάλληλα τον αριθμό των επιτόπιων ελέγχων κατά τη διάρκεια του σχετικού έτους και του επόμενου έτους.

3. Οι εκτάσεις που λαμβάνουν πριμοδότηση εκρίζωσης πρέπει να ελέγχονται συστηματικά πριν και μετά την εκρίζωση. Ελέγχονται τα αγροτεμάχια που αποτελούν αντικείμενο αίτησης ενίσχυσης.

Ο έλεγχος πριν από την εκρίζωση περιλαμβάνει επίσης την επαλήθευση της ύπαρξης του σχετικού αμπελώνα, της φυτεμένης έκτασης που καθορίζεται σύμφωνα με το άρθρο 75 και του κατά πόσον η δεδομένη έκταση συντηρείται ορθά.

Ο εν λόγω έλεγχος διενεργείται μέσω επιτόπιου ελέγχου. Ωστόσο, εάν το κράτος μέλος διαθέτει γραφικό εργαλείο ή ανάλογο μέσο το οποίο επιτρέπει τη μέτρηση της φυτεμένης έκτασης σύμφωνα με το άρθρο 75 στο μηχανογραφημένο αμπελουργικό μητρώο, καθώς και αξιόπιστες επικαιροποιημένες πληροφορίες σχετικά με την ορθή συντήρηση του αγροτεμαχίου, ο έλεγχος μπορεί να είναι διοικητικός και η υποχρέωση διενέργειας επιτόπιου ελέγχου πριν από την εκρίζωση μπορεί να περιοριστεί στο 5 % των αιτήσεων, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η αξιοπιστία του συστήματος διοικητικού ελέγχου. Εάν κατά τον εν λόγω επιτόπιο έλεγχο διαπιστωθούν σημαντικές παρατυπίες ή διαφορές σε μια περιφέρεια ή σε τμήμα περιφέρειας, η αρμόδια αρχή αυξάνει κατάλληλα τον αριθμό των επιτόπιων ελέγχων κατά τη διάρκεια του σχετικού έτους.

4. Η εξακρίβωση της εκρίζωσης πραγματοποιείται μέσω επιτόπιου ελέγχου. Σε περίπτωση εκρίζωσης ολόκληρου του αμπελοτεμαχίου ή εάν η ανάλυση της τηλεπισκόπησης είναι τουλάχιστον ίση με 1 m 2 , είναι δυνατόν να γίνει με τηλεπισκόπηση.

5. Όσον αφορά τις εκτάσεις που λαμβάνουν πριμοδότηση εκρίζωσης, με την επιφύλαξη της παραγράφου 3 τρίτο εδάφιο και της παραγράφου 4, τουλάχιστον μία από τις δύο επαληθεύσεις που αναφέρονται στο πρώτο εδάφιο της παραγράφου 3 διενεργείται μέσω επιτόπιου ελέγχου.

6. Οι εκτάσεις που λαμβάνουν ενίσχυση για εργασίες αναδιάρθρωσης και μετατροπής αμπελώνων ελέγχονται συστηματικά πριν και μετά την εκτέλεση των εργασιών. Ελέγχονται τα αγροτεμάχια που αποτελούν αντικείμενο αίτησης ενίσχυσης. Ο έλεγχος πριν από τις εργασίες περιλαμβάνει επίσης την επαλήθευση της ύπαρξης του σχετικού αμπελώνα, της φυτεμένης έκτασης που καθορίζεται σύμφωνα με το άρθρο 75 και του αποκλεισμού της περίπτωσης της κανονικής ανανέωσης των αμπελώνων όπως ορίζεται στο άρθρο 6.

Ο έλεγχος που αναφέρεται στο δεύτερο εδάφιο διενεργείται μέσω επιτόπιου ελέγχου. Ωστόσο, εάν το κράτος μέλος διαθέτει γραφικό εργαλείο ή ανάλογο μέσο το οποίο επιτρέπει τη μέτρηση της φυτεμένης έκτασης σύμφωνα με το άρθρο 75 στο μηχανογραφημένο αμπελουργικό μητρώο, καθώς και αξιόπιστες επικαιροποιημένες πληροφορίες σχετικά με τις φυτεμένες οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου, ο έλεγχος μπορεί να είναι διοικητικός και, ως εκ τούτου, η υποχρέωση διενέργειας επιτόπιου ελέγχου πριν από την εκτέλεση των εργασιών μπορεί να περιοριστεί στο 5 % των αιτήσεων, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η αξιοπιστία του συστήματος διοικητικού ελέγχου. Εάν κατά τον εν λόγω επιτόπιο έλεγχο διαπιστωθούν σημαντικές παρατυπίες ή διαφορές σε μια περιφέρεια ή σε τμήμα περιφέρειας, η αρμόδια αρχή αυξάνει κατάλληλα τον αριθμό των επιτόπιων ελέγχων κατά τη διάρκεια του σχετικού έτους.».


Ο Δήμος Θεσπιών, στα πλαίσια των Γιορτών της Ελληνικής Γης, σας προσκαλεί στην Γιορτή Κρασιού στην πλατεία της Άσκρης με το μελωδικό πολυθέαμα «Οίνος & Πνεύμα» με τους Δημήτρη και Βασίλη Χατζηνικολάου την Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου και ώρα 9 μ.μ.
Η καλλιτεχνική πρόταση για ένα Μελωδικό Πολυθέαμα Οίνου & Πνεύματος είναι μια πρωτόγνωρη ιδέα που γεννήθηκε από την αγάπη δύο αδελφών για τον οίνο και τη μουσική – του οινολόγου Δημήτρη Χατζηνικολάου και του συνθέτη Βασίλη Χατζηνικολάου – και αποτελεί ένα διαχρονικό σεργιάνι στον χώρο και στο χρόνο. Ο χώρος είναι η χώρα που θεοποίησε τον οίνο, ενώ ο χρόνος είναι η αρχή της αμπελουργικής μας παράδοσης που διατρέχει μεθυστικά ανάμεσα σε εικόνες, ντοκουμέντα, ήχους και αξέχαστα τραγούδια.
Ο Δρ Δημήτρης Χατζηνικολάου ως παρουσιαστής, «ντύνει» την βραδιά με μηνύματα και οινικά σχόλια, που γεφυρώνουν την μελωδική αυτή πανδαισία, ενώ παράλληλα προβάλλονται αντίστοιχες εικόνες, video και ντοκουμέντα από την ιστορική και λαογραφική διαδρομή του τόπου μας.
Ο Βασίλης Χατζηνικολάου ερμηνεύει ζωντανά, αγαπημένα διάσημα και μη «οινο-τράγουδα», από το ρεπερτόριο της δημοτικής, λαϊκής, βυζαντινής και σύγχρονης μουσικής μας σκηνής.
Η οινική μουσική παράδοση μέσα από το λαογραφικό λόγο και την εικόνα, τα πρόσωπα και την καλλιτεχνική εργογραφία, οι επιλογές των τραγουδιών και οι παραστάσεις με κύριο θέμα τον οίνο και την συγκίνηση που προκαλεί, διαμορφώνουν ένα ευφάνταστο πρόγραμμα που μπορεί να προσαρμοστεί και ανά θεματικές ενότητες.
Το πολυθέαμα Οίνος και Πνεύμα - που παρουσιάσστηκε και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - περιλαμβάνει αξέχαστα ντοκουμέντα με την Δόμνα Σαμίου, το Θανάση Βέγγο και ανέκδοτα μέχρι σήμερα δρώμενα με τον Ευγένιο Σπαθάρη.
Η Γιορτή Κρασιού Άσκρης οργανώνεται στα πλαίσια των Γιορτών Ελληνικής Γης και θα τιμήσει με την παρουσία της η Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κα Κατερίνα Μπατζελή.